தமிழ் மணத்தில் நட்சத்திரப் பதிவராக ஒரு வாய்ப்பு- ஒரு வாரகாலம் தொடர்ந்து இடுகைகள் என்று கேட்டதுமே ஒரு பதட்டம்.. இருந்தும் நல்ல வாய்ப்பு என்று நண்பர்கள் சொல்லவே ஒரு ஆர்வம்..
என் நம்பிக்கை(இறை நம்பிக்கை),ஆர்வம்( தனித்தமிழ்), தோல்வியால் ஏற்பட்ட கோபம்(முள்ளிவாய்க்கால்),வெறுப்பு(கிரிக்கெட்),ஆச்சர்யம்(அய்யா தொ.ப அறிமுகம்),அனுபவம்(தொழிற்கல்வி),பொறுப்புணர்வு(ஊடகங்களில் குடும்ப ஆதிக்கம்) போன்ற என் சம்பந்தப்பட்டவைகளையே பேசும் பொருளாக்கி ஏழு நாட்கள் உங்களுடன்..
என் கருத்துக்களுக்கு ஆதரவு தெரிவித்தோர் அதிகமாக இருந்தாலும் கிரிக்கெட், முள்ளிவாய்க்கால் அவலம் போன்ற இரண்டிற்கு எதிர்ப்புகளும் அதிகம். கிரிக்கெட்டுக்கு எதிர்ப்பு தெரிவித்தோர் ஒரு வழிபாட்டு மனப்பான்மையுடன் தெரிவித்தமையால், அதை நான் கடந்து சென்றுவிட்டேன்.
ஆனால் முள்ளிவாய்க்கால் அவலம்- கட்டுரைக்கு வந்த எதிர்வினைகள் என்னைச் சிந்திக்க தூண்டியவை..அவைகளை எதிர்வினைகள் என்ற பெயரில் பதிவிடலாம் என்று இருக்கிறேன். அது நான் எழுதியதின் மறுபக்கம் என்பதையும் அதையும் தங்கள் முன் வைக்க வேண்டும் என்றும் நினைக்கிறேன்.
இந்த அரிய வாய்ப்பை எனக்கு தந்த தமிழ்மணம் நிர்வாகிகளுக்கும், வாசித்தவர்களுக்கும். வாசித்து கருத்துகளை பகிர்ந்து கொண்டவர்களுக்கும்.தனி மின்னஞ்சலில் என்னைத் தொடர்பு கொண்டவர்களுக்கும், மற்றும் இனிமேல் வாசிக்க இருக்கும் நண்பர்கள் அனைவருக்கும் என் மனமார்ந்த நன்றிகள் என்றென்றும்
இது எனக்கு புதிய நண்பர்களை அறிமுகப்படுத்தி உள்ளது. அதற்காகவும் நன்றிகள்.
அன்புடனும் நன்றியுடனும்
அ.வெற்றிவேல்
தொடர்புக்கு : vetrivel@nsc-ksa.com
ஞாயிறு, 19 செப்டம்பர், 2010
சனி, 18 செப்டம்பர், 2010
தமிழகத் தொழிற் கல்வி மாணவர்களுக்கு....
(முன் குறிப்பு: படித்தது பொறியியல் பணிபுரிவது மேலாளராக.படித்த படிப்புக்கும் பார்க்கிற வேலைக்கும் தொடர்பாக ஒரு இடுகையாவது நட்சத்திர வாரத்தில் இருக்கட்டும் என்ற ஆசையில் எழுதியது.)
1979-80- ஐந்து வருட பொறியியல் படிப்பை நான்காண்டாக குறைத்தும் கல்லூரியின் நுழை வாயிலாக இருந்த புகுமுக வகுப்பை ரத்து செய்துவிட்டு உயர்நிலைக்கல்வியான +12யை பள்ளிகளில் அறிமுகப் படுத்திய காலம். அமரர் எம்.ஜி.ஆர் முதல்வராக இருந்தார்..அப்பொழுது எடுத்த முக்கிய முடிவு, தனியாரை பொறியியல் மற்றும் மருத்துவக் கல்லூரி துவங்க அனுமதிப்பது.
காரைக்குடி அழகப்பா பொறியியல் கல்லூரி இரண்டுபட்டது.. தனியார் கல்லூரி துவங்க அனுமதி அளித்தால், தமிழகத்தில் தொழிற்கல்விகளுக்கான மரியாதை குறைந்துவிடும் என்று கிட்டத்தட்ட 90 விழுக்காடிற்கும் அதிகமான மாணவர்கள் அதற்கான போராட்டத்தில் இறங்கிய காலம். என் பெற்றோரும் இதற்குத் தான் ஆதரவு.ஆனால் நானும் இன்னும் சில பெரியார் தொண்டர்களும் தனியார் கல்லூரிகள் துவங்குவதற்கு ஆதரவு. எங்களைப் பொறுத்தவரை பெரியார் சொன்னதுதான் எங்களது ஆதாரம்.அவர் சொற்படி பொது மக்களுக்கு விரோதிகள் அட்டவணையில் முதலில் பார்ப்பணர்களும் அடுத்த்தாக படித்தவர்களும் வருவதால், நாங்கள் இதை ஆதரித்தோம். அப்போது தான் முதல் தலைமுறையில் படித்து வெளிவந்த அரசியல் புள்ளிகளும் அரசு அதிகாரிகளும் ஊழல் செய்யக் கற்றுக் கொண்டும் கற்றுக் கொடுத்துக் கொண்டும் இருந்த காலம். சென்னையில் ஊழல் செய்யும் அரசு அதிகாரிகள் பங்களா வாங்கவே அண்ணா நகர் என்று ஒரு தனி பகுதி உருவாகி வந்த சமயம். மேலும் படித்தவர்களுக்கென்று தனி மரியாதையும், அதுவும் பொறியியல், மருத்துவம் படித்தவர்களுக்கு தனியான கொம்பு முளைத்து உருவான புதிய மாயத் தோற்றம் தகர்க்கப்பட வேண்டும் என்பதில் எனக்கு முழு உடன்பாடு இருந்ததால், அரசின் இந்த கொள்கை முடிவை ஆதரித்தோம்.
இரண்டாவது காரணம், என் அண்ணன்களே இதில் பாதிக்கப்பட்டதால்..அன்று தமிழகத்தில் உள்ள மொத்த பொறியியல் கல்லூரியே 8 தான்.அதில் திருச்சி மண்டலப் பொறியியல் கல்லூரியும் ஒன்று. மொத்த இடங்களே 1600 தான். ஆக மொத்தம் தமிழகத்தில் ஒவ்வொரு ஆண்டும் 1600 பேர்தான் பொறியியல் படிக்க முடியும் என்ற நிலை. அண்ணன்கள் இரண்டு பேரும் 90 விழுக்காடு மதிப்பெண்கள் எடுத்தும் பொறியியலிலோ, மருத்துவக் கல்லூரியிலோ இடம் கிடைக்கவில்லை.. (நான் எடுத்தது 200/200, 197/200,176/200- சுய தம்பட்டம்).ஒரு அண்ணன் முதுகலை கணிதம் படித்து சிறந்த கணிதப் பேராசிரியாராக பணி புரிந்து இப்பொழுது தான் ஒய்வு பெற்றார்கள்,.மருத்துவ கல்லூரி அனுமதி கிடைக்காத மற்றொரு அண்ணன், டெல்லி ஐ.ஐ.டியில் இயற்பியல் துறையில் ஆராய்ச்சி செய்து முனைவர் பட்டம் பெற்றார்கள்.
இந்த அளவு புத்திசாலி இளைஞர்களுக்கே தொழிற்கல்விகளில் இடம் கிடைக்காதது எனக்கு மிகவும் ஏமாற்றம். ஒரு ஆண்டில் மொத்தமே 1600 மாணவர்கள் தான் பொறியியல் மற்றும் அதற்கும் குறைவாகவே மருத்துவம் படிக்க இடம் உள்ளது என்பது அரசாங்கத்தின் அவல நிலை.இதற்கு ஒரே மாற்று தனியார்களை அந்தப் பணியில் ஈடுபடுத்துவது தான். எல்லாவற்றிற்கும் அரசையே கையேந்தி நிற்பது குறையும் என்ற எண்ணமும் தான் தனியார் தொழிற்படிப்புக்கான கல்லூரிகளை நாங்கள் அன்று ஆதரித்ததற்கு காரணம்
ஆனால் நாங்கள் நினைத்தது வேறு நடந்தது வேறு. அண்ணாமலைச் செட்டியார், அழகப்பச் செட்டியார்,கருமுத்து தியாகராஜா செட்டியார், பச்சையப்ப முதலியார்,எத்திராஜ் முதலியார், PSG குழுமம் போன்ற கல்வி வள்ளல்கள் இந்தப் பணியில் இறங்குவார்கள் என நினைக்க, இந்தப் பணியில் இறங்கி கல்லூரி ஆரம்பித்தவர்களோ கள்ளச்சாராயம் காய்ச்சுபவர்களும், முன்னால் கள்ளக் கடத்தல்காரர்களுமே.
எது எப்படியோ இன்று தமிழகத்தில் 80000 க்கும் அதிகமான மாணவர்கள் பொறியியல் படிக்க வழி உள்ளது. இதில் பாதி அண்ணா பல்கலைக்கழகம் மூலமாக கல்லூரியில் சேரலாம் என்ற நிலை..இன்று உள்ள இந்த நிலைக்கு குரல் கொடுத்தவன் என்ற பெருமை எனக்கும் உண்டு.
80000 பொறியாளர்களில் திறமையானவர்கள் என்பது 18 விழுக்காடிற்கும் குறைவாகவே இருக்கிறது என்பது இன்றைய தமிழகத் தொழிற்கல்விக்கான பரிதாப நிலை.நான் மதிப்பெண்களை கணக்கில் எடுத்துச் சொல்லவில்லை. திறமைகளின் அளவுகோலின்படி. சொல்கிறேன்.
இங்கு நான் பேச வந்தது இதைப் பற்றித்தான்.
பொறியியல் அல்லது ஒட்டு மொத்தமாக தொழில் சார்ந்த பணிகளைப் பொறுத்தவரையில் Skilled Engineers என்று சொல்லக்கூடிய தொழில்நுட்ப வல்லுநர்களுக்கு இன்றும் பஞ்சமே..என்றும் பஞ்சமே.( எனக்கு தெரிந்த பொறியில் துறையை எடுத்துக் கொண்டு இந்த தகவல்)
நான் 25 வருடங்களுக்கும் மேலாக பணியில் இருக்கிறேன். இதுவரை 6 நிறுவனங்கள் மாறியுள்ளேன். 1988-92 WIPRO வில் சென்னைக் கிளையில் ஒரு பிரிவுக்கு நான் மேலாளராக இருந்துள்ளேன். அனைத்து நிறுவனங்களிலுமே தகுதியான, திறமை வாய்ந்த பொறியாளர்கள் பற்றாக்குறையே.. அந்தந்த வேலைக்கு தகுதியான வல்லுநர்களை தேடி கண்டுபிடிப்பது தான் ஒரு நிறுவனத்தின் மிகப்பெரிய சவால்.மற்றொரு சவால் அவர்களைத் தக்க வைப்பது.
ஒரு சின்ன கணக்கு மூலம் புரிய வைக்கலாம். முதல் மாதச் சம்பளத்தை 100 மடங்காக மாற்ற எனக்கு 15 ஆண்டுகள் ஆனது. அதாவது 1983 –ல், 800 ரூபாய் சம்பளத்தில் வேலைக்குச் சேர்ந்தேன். அந்தச் சம்பளத்தை 80000 ஆக மாற்ற எனக்கு 15 ஆண்டுகள் ஆனது..1998-ல் தான் முடிந்தது. எனக்குத் தெரிந்த என்னுடன் படித்த நண்பர்கள் 10 ஆண்டுகளில் 200 மடங்காகவும், அதையே 500 மடங்காகவும் மாற்றிக் காண்பித்தவர்களும் உண்டு.
முதல் வேலையை மட்டுமே நாம் படிக்கும் படிப்பு பெற்றுக் கொடுக்கும். அதன் பிறகு வளத்தை நோக்கிய ஏணியில் ஏற வேண்டியது அந்தந்த தொழில்நுட்ப பொறியாளர்களின் தொழில் திறமையைப் பொறுத்தே அமையும்.
என்ன சொல்ல வருகிறேன் என்றால், நாம் வாங்கும் சம்பளம் எவ்வளவு இருக்க வேண்டும் என்பதை நாம் தான் தீர்மானிக்க வேண்டும். அதற்கு இரண்டு முக்கிய காரணிகள் .முதலாவதாக நான் நினைப்பது தன்னுடைய தொழில் நுட்ப அறிவு (Technical skill) அதை எவ்வளவு சீக்கிரம் வளர்த்துக் கொள்கிறோமோ அவ்வளவு சீக்கிரம் நாம் ஏணியில் ஏறலாம். இரண்டாவது முக்கியமான காரணி, நமது Communication Skill என்று சொல்லப்படும் தொடர்புக்கான ஆற்றல். இதில் பேசுவது , எழுதுவது, விவாதத்திறமை ,சக தொழிலாளிகளிடம் பழகுதல், என எல்லாமே அடங்கும்.
இன்றைய இளைஞர்கள் எல்லாவற்றையும் கல்லூரிப் பாடப்புத்தகங்களே கற்றுக் கொடுக்கும் என்று நினைக்ககூடாது, கல்லூரிப் பாடங்கள் தொழில் படிப்பை மட்டுமே கற்றுக் கொடுக்கும். இரண்டாவதாக நான் சொல்லும் தொடர்புக்கான ஆற்றல், நாமாக கற்றுக் கொள்வது. பெரும்பாலும் இதற்கான கல்வி பொது இடங்களில் தான் கிடைக்கும். கல்லூரியில் காலடி எடுத்து வைக்கும் முதல் நாளில் இருந்தே இதற்கான ஆற்றலை வளர்த்துக் கொள்வதில் முனைப்போடு இருக்க வேண்டும்.கல்லூரிகளில் நடக்கும் எல்லா விழாக்களிலும் பங்கெடுக்க முன் வரவேண்டும்.கல்லூரியில் நடக்கும் விழாக்கள்,சுற்றுலா போன்றவற்றை பொறுப்பெடுத்து ஆசிரியர் துணையோடு நடத்திக் கொடுத்தல் போன்ற ஒவ்வொரு நிகழ்வுமே அனுபவத்தைக் கொண்டு வரும்..எந்த அனுபவமும் வீணாகப் போவதற்கு வாய்ப்பு இல்லை.. தொலைக்காட்சி முன் உட்கார்ந்து 20/20க்கு என்று நேரத்தை விரயம் பண்ணாமல் உங்கள் முன்னேற்றத்திற்கு நீங்களே பாதை அமைத்துக் கொள்ளுங்கள் என்று அன்புடனும் வயசும் அனுபவமும் உள்ளதால் உரிமையுடனும் வேண்டுகிறேன்..
பின் குறிப்பு: இந்த இடுகையே தேவையில்லை..இன்றைய இளைஞர்கள் உங்கள் தலமுறையை விட புத்திசாலிகளாக இருக்கிறார்கள் என்று என் மகன்கள் மற்றும அவர்களின் தோழர் தோழிகளுடன் நன்கு பழக்கத்தில் இருக்கும் என் மனைவி சொல்கிறார். அப்படி இருந்தால் மகிழ்ச்சிதானே!
அன்புடன்
அ.வெற்றிவேல்
தொடர்புக்கு : vetrivel@nsc-ksa.com
1979-80- ஐந்து வருட பொறியியல் படிப்பை நான்காண்டாக குறைத்தும் கல்லூரியின் நுழை வாயிலாக இருந்த புகுமுக வகுப்பை ரத்து செய்துவிட்டு உயர்நிலைக்கல்வியான +12யை பள்ளிகளில் அறிமுகப் படுத்திய காலம். அமரர் எம்.ஜி.ஆர் முதல்வராக இருந்தார்..அப்பொழுது எடுத்த முக்கிய முடிவு, தனியாரை பொறியியல் மற்றும் மருத்துவக் கல்லூரி துவங்க அனுமதிப்பது.
காரைக்குடி அழகப்பா பொறியியல் கல்லூரி இரண்டுபட்டது.. தனியார் கல்லூரி துவங்க அனுமதி அளித்தால், தமிழகத்தில் தொழிற்கல்விகளுக்கான மரியாதை குறைந்துவிடும் என்று கிட்டத்தட்ட 90 விழுக்காடிற்கும் அதிகமான மாணவர்கள் அதற்கான போராட்டத்தில் இறங்கிய காலம். என் பெற்றோரும் இதற்குத் தான் ஆதரவு.ஆனால் நானும் இன்னும் சில பெரியார் தொண்டர்களும் தனியார் கல்லூரிகள் துவங்குவதற்கு ஆதரவு. எங்களைப் பொறுத்தவரை பெரியார் சொன்னதுதான் எங்களது ஆதாரம்.அவர் சொற்படி பொது மக்களுக்கு விரோதிகள் அட்டவணையில் முதலில் பார்ப்பணர்களும் அடுத்த்தாக படித்தவர்களும் வருவதால், நாங்கள் இதை ஆதரித்தோம். அப்போது தான் முதல் தலைமுறையில் படித்து வெளிவந்த அரசியல் புள்ளிகளும் அரசு அதிகாரிகளும் ஊழல் செய்யக் கற்றுக் கொண்டும் கற்றுக் கொடுத்துக் கொண்டும் இருந்த காலம். சென்னையில் ஊழல் செய்யும் அரசு அதிகாரிகள் பங்களா வாங்கவே அண்ணா நகர் என்று ஒரு தனி பகுதி உருவாகி வந்த சமயம். மேலும் படித்தவர்களுக்கென்று தனி மரியாதையும், அதுவும் பொறியியல், மருத்துவம் படித்தவர்களுக்கு தனியான கொம்பு முளைத்து உருவான புதிய மாயத் தோற்றம் தகர்க்கப்பட வேண்டும் என்பதில் எனக்கு முழு உடன்பாடு இருந்ததால், அரசின் இந்த கொள்கை முடிவை ஆதரித்தோம்.
இரண்டாவது காரணம், என் அண்ணன்களே இதில் பாதிக்கப்பட்டதால்..அன்று தமிழகத்தில் உள்ள மொத்த பொறியியல் கல்லூரியே 8 தான்.அதில் திருச்சி மண்டலப் பொறியியல் கல்லூரியும் ஒன்று. மொத்த இடங்களே 1600 தான். ஆக மொத்தம் தமிழகத்தில் ஒவ்வொரு ஆண்டும் 1600 பேர்தான் பொறியியல் படிக்க முடியும் என்ற நிலை. அண்ணன்கள் இரண்டு பேரும் 90 விழுக்காடு மதிப்பெண்கள் எடுத்தும் பொறியியலிலோ, மருத்துவக் கல்லூரியிலோ இடம் கிடைக்கவில்லை.. (நான் எடுத்தது 200/200, 197/200,176/200- சுய தம்பட்டம்).ஒரு அண்ணன் முதுகலை கணிதம் படித்து சிறந்த கணிதப் பேராசிரியாராக பணி புரிந்து இப்பொழுது தான் ஒய்வு பெற்றார்கள்,.மருத்துவ கல்லூரி அனுமதி கிடைக்காத மற்றொரு அண்ணன், டெல்லி ஐ.ஐ.டியில் இயற்பியல் துறையில் ஆராய்ச்சி செய்து முனைவர் பட்டம் பெற்றார்கள்.
இந்த அளவு புத்திசாலி இளைஞர்களுக்கே தொழிற்கல்விகளில் இடம் கிடைக்காதது எனக்கு மிகவும் ஏமாற்றம். ஒரு ஆண்டில் மொத்தமே 1600 மாணவர்கள் தான் பொறியியல் மற்றும் அதற்கும் குறைவாகவே மருத்துவம் படிக்க இடம் உள்ளது என்பது அரசாங்கத்தின் அவல நிலை.இதற்கு ஒரே மாற்று தனியார்களை அந்தப் பணியில் ஈடுபடுத்துவது தான். எல்லாவற்றிற்கும் அரசையே கையேந்தி நிற்பது குறையும் என்ற எண்ணமும் தான் தனியார் தொழிற்படிப்புக்கான கல்லூரிகளை நாங்கள் அன்று ஆதரித்ததற்கு காரணம்
ஆனால் நாங்கள் நினைத்தது வேறு நடந்தது வேறு. அண்ணாமலைச் செட்டியார், அழகப்பச் செட்டியார்,கருமுத்து தியாகராஜா செட்டியார், பச்சையப்ப முதலியார்,எத்திராஜ் முதலியார், PSG குழுமம் போன்ற கல்வி வள்ளல்கள் இந்தப் பணியில் இறங்குவார்கள் என நினைக்க, இந்தப் பணியில் இறங்கி கல்லூரி ஆரம்பித்தவர்களோ கள்ளச்சாராயம் காய்ச்சுபவர்களும், முன்னால் கள்ளக் கடத்தல்காரர்களுமே.
எது எப்படியோ இன்று தமிழகத்தில் 80000 க்கும் அதிகமான மாணவர்கள் பொறியியல் படிக்க வழி உள்ளது. இதில் பாதி அண்ணா பல்கலைக்கழகம் மூலமாக கல்லூரியில் சேரலாம் என்ற நிலை..இன்று உள்ள இந்த நிலைக்கு குரல் கொடுத்தவன் என்ற பெருமை எனக்கும் உண்டு.
80000 பொறியாளர்களில் திறமையானவர்கள் என்பது 18 விழுக்காடிற்கும் குறைவாகவே இருக்கிறது என்பது இன்றைய தமிழகத் தொழிற்கல்விக்கான பரிதாப நிலை.நான் மதிப்பெண்களை கணக்கில் எடுத்துச் சொல்லவில்லை. திறமைகளின் அளவுகோலின்படி. சொல்கிறேன்.
இங்கு நான் பேச வந்தது இதைப் பற்றித்தான்.
பொறியியல் அல்லது ஒட்டு மொத்தமாக தொழில் சார்ந்த பணிகளைப் பொறுத்தவரையில் Skilled Engineers என்று சொல்லக்கூடிய தொழில்நுட்ப வல்லுநர்களுக்கு இன்றும் பஞ்சமே..என்றும் பஞ்சமே.( எனக்கு தெரிந்த பொறியில் துறையை எடுத்துக் கொண்டு இந்த தகவல்)
நான் 25 வருடங்களுக்கும் மேலாக பணியில் இருக்கிறேன். இதுவரை 6 நிறுவனங்கள் மாறியுள்ளேன். 1988-92 WIPRO வில் சென்னைக் கிளையில் ஒரு பிரிவுக்கு நான் மேலாளராக இருந்துள்ளேன். அனைத்து நிறுவனங்களிலுமே தகுதியான, திறமை வாய்ந்த பொறியாளர்கள் பற்றாக்குறையே.. அந்தந்த வேலைக்கு தகுதியான வல்லுநர்களை தேடி கண்டுபிடிப்பது தான் ஒரு நிறுவனத்தின் மிகப்பெரிய சவால்.மற்றொரு சவால் அவர்களைத் தக்க வைப்பது.
ஒரு சின்ன கணக்கு மூலம் புரிய வைக்கலாம். முதல் மாதச் சம்பளத்தை 100 மடங்காக மாற்ற எனக்கு 15 ஆண்டுகள் ஆனது. அதாவது 1983 –ல், 800 ரூபாய் சம்பளத்தில் வேலைக்குச் சேர்ந்தேன். அந்தச் சம்பளத்தை 80000 ஆக மாற்ற எனக்கு 15 ஆண்டுகள் ஆனது..1998-ல் தான் முடிந்தது. எனக்குத் தெரிந்த என்னுடன் படித்த நண்பர்கள் 10 ஆண்டுகளில் 200 மடங்காகவும், அதையே 500 மடங்காகவும் மாற்றிக் காண்பித்தவர்களும் உண்டு.
முதல் வேலையை மட்டுமே நாம் படிக்கும் படிப்பு பெற்றுக் கொடுக்கும். அதன் பிறகு வளத்தை நோக்கிய ஏணியில் ஏற வேண்டியது அந்தந்த தொழில்நுட்ப பொறியாளர்களின் தொழில் திறமையைப் பொறுத்தே அமையும்.
என்ன சொல்ல வருகிறேன் என்றால், நாம் வாங்கும் சம்பளம் எவ்வளவு இருக்க வேண்டும் என்பதை நாம் தான் தீர்மானிக்க வேண்டும். அதற்கு இரண்டு முக்கிய காரணிகள் .முதலாவதாக நான் நினைப்பது தன்னுடைய தொழில் நுட்ப அறிவு (Technical skill) அதை எவ்வளவு சீக்கிரம் வளர்த்துக் கொள்கிறோமோ அவ்வளவு சீக்கிரம் நாம் ஏணியில் ஏறலாம். இரண்டாவது முக்கியமான காரணி, நமது Communication Skill என்று சொல்லப்படும் தொடர்புக்கான ஆற்றல். இதில் பேசுவது , எழுதுவது, விவாதத்திறமை ,சக தொழிலாளிகளிடம் பழகுதல், என எல்லாமே அடங்கும்.
இன்றைய இளைஞர்கள் எல்லாவற்றையும் கல்லூரிப் பாடப்புத்தகங்களே கற்றுக் கொடுக்கும் என்று நினைக்ககூடாது, கல்லூரிப் பாடங்கள் தொழில் படிப்பை மட்டுமே கற்றுக் கொடுக்கும். இரண்டாவதாக நான் சொல்லும் தொடர்புக்கான ஆற்றல், நாமாக கற்றுக் கொள்வது. பெரும்பாலும் இதற்கான கல்வி பொது இடங்களில் தான் கிடைக்கும். கல்லூரியில் காலடி எடுத்து வைக்கும் முதல் நாளில் இருந்தே இதற்கான ஆற்றலை வளர்த்துக் கொள்வதில் முனைப்போடு இருக்க வேண்டும்.கல்லூரிகளில் நடக்கும் எல்லா விழாக்களிலும் பங்கெடுக்க முன் வரவேண்டும்.கல்லூரியில் நடக்கும் விழாக்கள்,சுற்றுலா போன்றவற்றை பொறுப்பெடுத்து ஆசிரியர் துணையோடு நடத்திக் கொடுத்தல் போன்ற ஒவ்வொரு நிகழ்வுமே அனுபவத்தைக் கொண்டு வரும்..எந்த அனுபவமும் வீணாகப் போவதற்கு வாய்ப்பு இல்லை.. தொலைக்காட்சி முன் உட்கார்ந்து 20/20க்கு என்று நேரத்தை விரயம் பண்ணாமல் உங்கள் முன்னேற்றத்திற்கு நீங்களே பாதை அமைத்துக் கொள்ளுங்கள் என்று அன்புடனும் வயசும் அனுபவமும் உள்ளதால் உரிமையுடனும் வேண்டுகிறேன்..
பின் குறிப்பு: இந்த இடுகையே தேவையில்லை..இன்றைய இளைஞர்கள் உங்கள் தலமுறையை விட புத்திசாலிகளாக இருக்கிறார்கள் என்று என் மகன்கள் மற்றும அவர்களின் தோழர் தோழிகளுடன் நன்கு பழக்கத்தில் இருக்கும் என் மனைவி சொல்கிறார். அப்படி இருந்தால் மகிழ்ச்சிதானே!
அன்புடன்
அ.வெற்றிவேல்
தொடர்புக்கு : vetrivel@nsc-ksa.com
வெள்ளி, 17 செப்டம்பர், 2010
தனித்தமிழ் ஆர்வம்
1979 அழகப்பா பொறியியல் கல்லூரியில் மூன்றாமாண்டு படித்துக் கொண்டிருந்த போது தான் என் வாழ்வில் ஒரு திருப்புமுனை நிகழ்ச்சி. யதேச்சையாக நடந்தது. வாழ்வின் மிக முக்கியமான முடிவுகள் திருப்பங்கள் எல்லாம் நாம் எதிர்பாராத நேரத்தில் நடப்பதுதானே..
அந்த வருட தமிழ் மன்ற நிகழ்ச்சிக்கு அழைக்கப்பட்ட சிறப்புச் சொற் பொழிவாளர் பாவலரேறு பெருஞ்சித்திரனார் அவர்கள். அது வரை அவரைப்பற்றி எனக்கு ஒன்றும் தெரியாது..யாரோ ஒரு பேச்சாளர் என்ற அளவில் தான் அவரை எதிர்பார்த்தேன். எனக்கு கொடுத்த பொறுப்போ அவரைக் கவனித்துக் கொள்ளல்..அவ்வளவே.
அவருடைய சொற்பொழிவுக்குப் பின்னர் நான்காமாண்டு மாணவர் கணேசன் அவர்கள் எழுதி இயக்கிய “புரொபஷர் துர்வாசர்” என்ற நகைச்சுவை நாடகம் நடப்பதாக இருந்தது. ஒரு பக்க விழா அழைப்பிதழில் சிறப்புச் சொற்பொழிவு என்று அவர் பெயரும, அதனடியில் புரொபஷர் துர்வாசர் என்ற நாடகம் நடை பெறுவதாக அச்சிடிக்கப்பட்டு இருந்தது.
மாலை அவரை அழைக்க சென்றவன் மரியாதைக்காக விழா அழைப்பிதழை அவரிடம் கொடுத்தேன்.அப்பொழுது எனக்கும் அவருக்கும் நடைபெற்ற உரையாடலின் ஒரு பகுதி இது:
”நண்பரே . என் சிறப்புரைக்கு அடுத்து நடக்கவிருக்கும் நிகழ்ச்சி?”
”புரொபஷர் துர்வாசர்” என்ற நகைச்சுவை நாடகம் நடக்கப் போகிறது..
”அப்படியா? அது ஏன் புரொபஷர் துர்வாசர் என்ற பெயர் வைத்துள்ளீர்கள்?
அது ஒரு நகைச்சுவை நாடகம். நகைச்சுவைக்காக அப்படி பெயர் வைத்துள்ளோம்.
அது சரி.. ஏன் பேராசிரியர் துர்வாசர் என்றால் நகைச்சுவையாக இராதா?
எனக்கு என்ன பதில் சொல்வது என்று தெரியவில்லை. மேலும் அவர் சொன்னார். ”புரொபஷர் துர்வாசர்” என்று சொல்வதற்குப் பதில் பேராசிரியர் என்றால் சிரிப்பு வராது என்று உங்களுக்கு யார் சொன்னது.காட்சி அமைப்பும், நாடக வசனங்களும், அதற்கேற்ப நடிக்கும் நடிகர்களின் நடிப்பாற்றலிலும் நடிகர்களின் உடல் மொழியிலும் வராத நகைச்சுவை இந்த மாதிரி ஆங்கிலப் பெயர் கலப்புடன் இடுவதால் நகைச்சுவை வரும் என்பதில் ஏதும் உண்மை இருக்கிறதா? என சிந்தித்துப் பார்க்கச் சொன்னார்.
உண்மைதான்.அந்த உண்மை என்னை இன்றுவரை என் சிந்தனைகளை வழிநடத்திக் கொண்டு இருக்கிறது.அதன் பலனாகத்தான் எங்கெல்லாம் ஆங்கிலம் தவிர்த்து தமிழில் எழுத முடியுமோ அங்கெல்லாம் நான் தமிழிலேயெ எழுதப் பழகி இருக்கிறேன். வெளிநாட்டில் இருப்பதால் ஆங்கிலம் அதிகமாகப் பாவிப்பதால், சில சமயம் தவிர்க்க முடியாமல் ஆங்கிலம் பேசவேண்டியதாகி வருகிறது. வீட்டில் தமிழ் மட்டுமே ஆட்சி மொழி
திராவிட கட்சிகள் ஆட்சிக்கு வந்து ஊழல் பெருகிக் கிடப்பதாகவும் தமிழ் மொழி வளர்ச்சி தடைப்பட்டு போனதாகவும் பரவலான கருத்து. இதில் நானும் உடன்படுகிறேன்.
இருந்தாலும் கழக ஆட்சிகளினால் மேடைத் தமிழும்,பேச்சுத் தமிழ், பத்திரிக்கைத் தமிழ் எவ்வளவோ மாறி உள்ளது என்பதை என்னால் பட்டியலிட்டு காண்பிக்க முடியும்.
இந்த மெட்ராஸ் ஸ்டேட்டை , தமிழ் நாடு என்று பெயர் மாற்றக் கோரி தியாகி சங்கரலிங்கனார் காங்கிரஸ் ஆட்சிக் காலத்தில் உண்ணாநோன்பு இருந்து உயிர் நீத்தது , இந்தக் கால இளைஞர்கள் எவ்வளவு பேருக்குத் தெரியும் எனத் தெரியவில்லை. அண்ணா தலைமையில் முதன் முதலில் அமைந்த தி.மு.க ஆட்சிதான் மெட்ராஸ் ஸ்டேட்டை, தமிழ் நாடு என்று மாற்றியது. காங்கிரஸ்காரன்களால் அதை மாற்றுவது கூட இந்திய இறையாண்மைக்கு கேடு என்று நினைத்த காலம்.
கீழே கிடக்கும் செய்தித்தாளைக்கூட எடுத்துப்படிக்கும் பழக்கம் உள்ள நான் மிகவும் வெறுத்து ஒடியது அன்றைய தினமணி நாளிதழின் தமிழ் படிக்க முடியாமல்.. ராஷ்டிரபதி அபேட்சகராக வி.வி.கிரி ,காவிரி நீர் தாவா , இன்று ரஜா, ஜில்லா கலெக்டர் என்று ஏகப்பட்ட சொற்கள் என்னவென்று அர்த்தம் தெரியாதவைகள்..இன்றைய நாளிதழ்களில் இவைகள் இல்லை என்பதே ஒரு பெரிய விஷயம்..
ராஷ்டிரபதி குடியரசுத்தலைவராகவும், அபேட்சகர் வேட்பாளராகவும்,ரஜா விடுமுறையாகவும் , கலெக்டர் ஆட்சியராகவும் மாறியது இந்த கழக ஆட்சியில் தான்
18 வருடங்களாக , வருடத்திற்கு ஒரு முறை நான் விடுமுறை போகும் போதெல்லாம், புழக்கத்தில் உள்ள ஒவ்வொரு தமிழ்ச்சொல்லும் மறக்கப்பட்டு ஆங்கில வார்த்தைகள் புழக்கத்தில் வருவதை என்னால் கேட்க வருத்தமாக இருக்கிறது.
செம்மொழி மாநாட்டின் மூலமாக ஒரு நற்காரியம் நடந்துள்ளது என்றால், தமிழ் படித்தவ்ர்களுக்கு தமிழ் நாட்டில் அரசுப்பணிகளில் உள்ள வேலை வாய்ப்புகளில் முன்னுரிமை. இது ஒரு முதற்படிதான்.. இன்னும் தமிழ் மொழி வளர்ச்சிக்காக செய்யவேண்டிய பணிகள் ஆயிரக்கணக்கில் உள்ளது.
மூன்று ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் தமிழில் பெயர் வைக்க மாட்டென் என்று அடம்பிடித்த திரைஉலக வியாபாரிகள், கடந்த மூன்றாண்டுகளாக தமிழில் பெயர் வைக்கிறார்கள். அரசின் ஆதரவோடு தான் எதையும் செய்யமுடியும். குத்தகைகாரர் என்ற தமிழ் வார்த்தையும், அங்காடித் தெரு என்ற வார்த்தையும் பட்டி தொட்டியெல்லாம் பரவலாகச் சென்றதே..வாரணம் என்ற வாரத்தை பல ஆண்டு மறப்பிற்குப் பின் மக்களுக்கு தெரிய வந்ததே..அரசு உதவியுடன்..
2 லட்சம் வார்த்தைகள் கொண்ட மொழிவளம் உள்ள மொழி நம் தமிழ் மொழி. ஒரு 200 வார்த்தைகளை மட்டும் வைத்துக்கொண்டு மற்ற வார்த்தைகளை சாகடிப்பது எந்த வகையில் நியாயம்?
நம் மொழியை,நம் மொழியில் உள்ள அற்புதமான வார்த்தைகளை நாம் பயன் படுத்தத் தவறினால்,அதை வேறு யார் பயன் படுத்துவார்கள். ஆகவே முடிந்த வரையில் தமிழ் மொழியைப் பயன்படுத்துங்கள்.. தேவையான இடத்தில் மட்டுமே ஆங்கிலம் பயன்படுத்துங்கள் என்ற அன்பான வேண்டுகோளுடன்
நன்றியுடன்
அன்புடன்
அ.வெற்றிவேல்
தொடர்புக்கு : vetrivel@nsc-ksa.com
அந்த வருட தமிழ் மன்ற நிகழ்ச்சிக்கு அழைக்கப்பட்ட சிறப்புச் சொற் பொழிவாளர் பாவலரேறு பெருஞ்சித்திரனார் அவர்கள். அது வரை அவரைப்பற்றி எனக்கு ஒன்றும் தெரியாது..யாரோ ஒரு பேச்சாளர் என்ற அளவில் தான் அவரை எதிர்பார்த்தேன். எனக்கு கொடுத்த பொறுப்போ அவரைக் கவனித்துக் கொள்ளல்..அவ்வளவே.
அவருடைய சொற்பொழிவுக்குப் பின்னர் நான்காமாண்டு மாணவர் கணேசன் அவர்கள் எழுதி இயக்கிய “புரொபஷர் துர்வாசர்” என்ற நகைச்சுவை நாடகம் நடப்பதாக இருந்தது. ஒரு பக்க விழா அழைப்பிதழில் சிறப்புச் சொற்பொழிவு என்று அவர் பெயரும, அதனடியில் புரொபஷர் துர்வாசர் என்ற நாடகம் நடை பெறுவதாக அச்சிடிக்கப்பட்டு இருந்தது.
மாலை அவரை அழைக்க சென்றவன் மரியாதைக்காக விழா அழைப்பிதழை அவரிடம் கொடுத்தேன்.அப்பொழுது எனக்கும் அவருக்கும் நடைபெற்ற உரையாடலின் ஒரு பகுதி இது:
”நண்பரே . என் சிறப்புரைக்கு அடுத்து நடக்கவிருக்கும் நிகழ்ச்சி?”
”புரொபஷர் துர்வாசர்” என்ற நகைச்சுவை நாடகம் நடக்கப் போகிறது..
”அப்படியா? அது ஏன் புரொபஷர் துர்வாசர் என்ற பெயர் வைத்துள்ளீர்கள்?
அது ஒரு நகைச்சுவை நாடகம். நகைச்சுவைக்காக அப்படி பெயர் வைத்துள்ளோம்.
அது சரி.. ஏன் பேராசிரியர் துர்வாசர் என்றால் நகைச்சுவையாக இராதா?
எனக்கு என்ன பதில் சொல்வது என்று தெரியவில்லை. மேலும் அவர் சொன்னார். ”புரொபஷர் துர்வாசர்” என்று சொல்வதற்குப் பதில் பேராசிரியர் என்றால் சிரிப்பு வராது என்று உங்களுக்கு யார் சொன்னது.காட்சி அமைப்பும், நாடக வசனங்களும், அதற்கேற்ப நடிக்கும் நடிகர்களின் நடிப்பாற்றலிலும் நடிகர்களின் உடல் மொழியிலும் வராத நகைச்சுவை இந்த மாதிரி ஆங்கிலப் பெயர் கலப்புடன் இடுவதால் நகைச்சுவை வரும் என்பதில் ஏதும் உண்மை இருக்கிறதா? என சிந்தித்துப் பார்க்கச் சொன்னார்.
உண்மைதான்.அந்த உண்மை என்னை இன்றுவரை என் சிந்தனைகளை வழிநடத்திக் கொண்டு இருக்கிறது.அதன் பலனாகத்தான் எங்கெல்லாம் ஆங்கிலம் தவிர்த்து தமிழில் எழுத முடியுமோ அங்கெல்லாம் நான் தமிழிலேயெ எழுதப் பழகி இருக்கிறேன். வெளிநாட்டில் இருப்பதால் ஆங்கிலம் அதிகமாகப் பாவிப்பதால், சில சமயம் தவிர்க்க முடியாமல் ஆங்கிலம் பேசவேண்டியதாகி வருகிறது. வீட்டில் தமிழ் மட்டுமே ஆட்சி மொழி
திராவிட கட்சிகள் ஆட்சிக்கு வந்து ஊழல் பெருகிக் கிடப்பதாகவும் தமிழ் மொழி வளர்ச்சி தடைப்பட்டு போனதாகவும் பரவலான கருத்து. இதில் நானும் உடன்படுகிறேன்.
இருந்தாலும் கழக ஆட்சிகளினால் மேடைத் தமிழும்,பேச்சுத் தமிழ், பத்திரிக்கைத் தமிழ் எவ்வளவோ மாறி உள்ளது என்பதை என்னால் பட்டியலிட்டு காண்பிக்க முடியும்.
இந்த மெட்ராஸ் ஸ்டேட்டை , தமிழ் நாடு என்று பெயர் மாற்றக் கோரி தியாகி சங்கரலிங்கனார் காங்கிரஸ் ஆட்சிக் காலத்தில் உண்ணாநோன்பு இருந்து உயிர் நீத்தது , இந்தக் கால இளைஞர்கள் எவ்வளவு பேருக்குத் தெரியும் எனத் தெரியவில்லை. அண்ணா தலைமையில் முதன் முதலில் அமைந்த தி.மு.க ஆட்சிதான் மெட்ராஸ் ஸ்டேட்டை, தமிழ் நாடு என்று மாற்றியது. காங்கிரஸ்காரன்களால் அதை மாற்றுவது கூட இந்திய இறையாண்மைக்கு கேடு என்று நினைத்த காலம்.
கீழே கிடக்கும் செய்தித்தாளைக்கூட எடுத்துப்படிக்கும் பழக்கம் உள்ள நான் மிகவும் வெறுத்து ஒடியது அன்றைய தினமணி நாளிதழின் தமிழ் படிக்க முடியாமல்.. ராஷ்டிரபதி அபேட்சகராக வி.வி.கிரி ,காவிரி நீர் தாவா , இன்று ரஜா, ஜில்லா கலெக்டர் என்று ஏகப்பட்ட சொற்கள் என்னவென்று அர்த்தம் தெரியாதவைகள்..இன்றைய நாளிதழ்களில் இவைகள் இல்லை என்பதே ஒரு பெரிய விஷயம்..
ராஷ்டிரபதி குடியரசுத்தலைவராகவும், அபேட்சகர் வேட்பாளராகவும்,ரஜா விடுமுறையாகவும் , கலெக்டர் ஆட்சியராகவும் மாறியது இந்த கழக ஆட்சியில் தான்
18 வருடங்களாக , வருடத்திற்கு ஒரு முறை நான் விடுமுறை போகும் போதெல்லாம், புழக்கத்தில் உள்ள ஒவ்வொரு தமிழ்ச்சொல்லும் மறக்கப்பட்டு ஆங்கில வார்த்தைகள் புழக்கத்தில் வருவதை என்னால் கேட்க வருத்தமாக இருக்கிறது.
செம்மொழி மாநாட்டின் மூலமாக ஒரு நற்காரியம் நடந்துள்ளது என்றால், தமிழ் படித்தவ்ர்களுக்கு தமிழ் நாட்டில் அரசுப்பணிகளில் உள்ள வேலை வாய்ப்புகளில் முன்னுரிமை. இது ஒரு முதற்படிதான்.. இன்னும் தமிழ் மொழி வளர்ச்சிக்காக செய்யவேண்டிய பணிகள் ஆயிரக்கணக்கில் உள்ளது.
மூன்று ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் தமிழில் பெயர் வைக்க மாட்டென் என்று அடம்பிடித்த திரைஉலக வியாபாரிகள், கடந்த மூன்றாண்டுகளாக தமிழில் பெயர் வைக்கிறார்கள். அரசின் ஆதரவோடு தான் எதையும் செய்யமுடியும். குத்தகைகாரர் என்ற தமிழ் வார்த்தையும், அங்காடித் தெரு என்ற வார்த்தையும் பட்டி தொட்டியெல்லாம் பரவலாகச் சென்றதே..வாரணம் என்ற வாரத்தை பல ஆண்டு மறப்பிற்குப் பின் மக்களுக்கு தெரிய வந்ததே..அரசு உதவியுடன்..
2 லட்சம் வார்த்தைகள் கொண்ட மொழிவளம் உள்ள மொழி நம் தமிழ் மொழி. ஒரு 200 வார்த்தைகளை மட்டும் வைத்துக்கொண்டு மற்ற வார்த்தைகளை சாகடிப்பது எந்த வகையில் நியாயம்?
நம் மொழியை,நம் மொழியில் உள்ள அற்புதமான வார்த்தைகளை நாம் பயன் படுத்தத் தவறினால்,அதை வேறு யார் பயன் படுத்துவார்கள். ஆகவே முடிந்த வரையில் தமிழ் மொழியைப் பயன்படுத்துங்கள்.. தேவையான இடத்தில் மட்டுமே ஆங்கிலம் பயன்படுத்துங்கள் என்ற அன்பான வேண்டுகோளுடன்
நன்றியுடன்
அன்புடன்
அ.வெற்றிவேல்
தொடர்புக்கு : vetrivel@nsc-ksa.com
கிரிக்கெட்- சூதாட்டத்தின் உச்சம்
2010 மார்ச் என்று நினைக்கிறேன்.. எனக்கு கிரிக்கெட் பற்றி அதிகம் தெரியாததால், எந்த மேட்ச், யாருக்கு எதிராக என்று தெரியாது.. சச்சின் 200 எடுத்த அன்று..
என் அலுவகத்தில் எனக்கு தனி அறை.. என் கீழே வேலை பார்க்கும் அனைவரும் என் கண் பார்வையில் எனக்கு எதிராக திறந்த வெளியில் இருப்பதாக அலுவலக அமைப்பு.. பாகிஸ்தானிகள் அதிகமாகவும், இந்தியர்கள் 3 பேருடனும் இயங்கிக் கொண்டிருந்த போது, ஒரு இந்திய நண்பர் சச்சின் 200 எடுத்ததாகச் சொல்லவே கை கொடுத்து வாழ்த்து தெரிவித்துக் கொண்டார்கள். நான் வெளியில் வந்து விஷயம் கேள்விப்படட உடனேயே நான் சொன்னது..” சினிமாவில் மார்க்கெட் போன நடிகர்கள் அவர்கள் செலவிலேயே படம் எடுத்து , தன் திறமைகளை காண்பித்து வெளியிடுவார்கள்.எம்.ஜி.ஆர் காலத்திலேயே இதுதான் நிலை..நாடோடி மன்னன் படத்தின் போது அவர் சொன்னது போல் வெற்றி பெற்றால் மன்னன் அல்லது நாடோடி.. அதே நிலைதான் சச்சினுக்கு இன்று..அனைத்து விளம்பரங்களிலும் தோனி தான் வருகிறார்..ஆகவே இது ஒரு செட்டப்” என்றும் இதற்காக அலுவல் நேரத்தில் இப்படி பேசிக்கொண்டு இருப்பது எனக்குப் பிடிக்காது என்று எச்சரித்தும் வந்தேன். ஆனால் அதன் பின் வந்த இந்திய முதன்மை லீக் (IPL) ஏலத்தில் சச்சின் கலந்து கொள்ளும் அணி அதிக விலை போகவேண்டும் என்பதறகாக முன் கூட்டியே திட்டமிட்டு நடத்தப்பட்ட நாடகம் இந்த 200 ரன் என்று தகவல் வந்துள்ளதாகவும் அதே நண்பர்கள் என்னிடம் பின்னால் சொன்னார்கள்..எது உண்மை என்பது பின்னால் யாராவது புத்தகமாகப் போடுவார்கள்..
செப் 8 தினமலரில் , தாங்கள் விளையாடும் அனைத்து போட்டிகளுமே மேட்ச் பிக்ஸிங் தான் என்று பாகிஸ்தானின் துவக்க வீரர் யாசிர் ஹமீதின் பேட்டி வருகிறது..
ஒரு விவாத்திற்காகத் தான் கிரிக்கெட்டை விளையாட்டு என்று அழைக்கிறேனே தவிர, அதற்கும் விளையாட்டு என்பதிற்கும் எள்ளளவும் சம்பநதம் இல்லை..என்னைப் பொறுத்தவரையில் சூதாட்டம் என்பதுதான் சரியான வார்த்தையாக இருக்கும்
என் சிறு வயதில் நான் வளர்ந்தது அக்ரஹாரத்தில் தான்.. சிவகங்கையில் இரண்டு விதமான அக்ரஹாரம் உண்டு.. உயர்தர பிராமணர்கள் இருக்குமிடம் கோலே தெரு..கிரிக்கெட் அங்கு மட்டும் தான் விளையாடுவார்கள்..எங்கள் அக்ரஹாரத்திலோ எப்பொதும் போல் அன்றைய கிட்டி, பம்பரம்,கோலி,பட்டம் மற்றும் கால்பந்து விளையாடுவோம்.பிராமணர்களிலே உயர்தர பிராமணர் விளையாடும் விளையாட்டு கிரிக்கெட் எனப்து என் சிறு வயது பாலபாடம்.
இது ஒரு பிரிட்டிஷ் காலணியாதிக்க விளையாட்டு. அடிமை மன நிலையில் இருந்து விடுபடாத இந்திய சமுதாயம் கிரிக்கெட்டை சுலபமாக தத்து எடுத்துக் கொண்டது. அடிமைக் குடிமக்களாக இருக்க வேண்டும் என்ற பிரிட்டிஷ் ஏகாதிபத்தியத்தின் ஆசைக்கு உதவியது மெக்காலே கல்வி முறையும், கிரிக்கெட்டும் தான்.உயர் ஜாதி இந்துக்கள் தன்னை ஆங்கிலேயர் போல காட்டிக்கொள்ள விருப்பமுடன் எடுத்துக் கொண்டவை மெக்காலே கல்வி முறையும், கிரிக்கெட்டும்.
கிரிக்கெட் எப்போதும் போல் அன்றிலிருந்து இன்று வரை உயர்ஜாதி விளையாட்டாகவே அறியப்படுகிறது.கால்பந்து,ஹாக்கி,கூடைப்பந்து, வாலிபால் போன்ற விளயாட்டுகளுக்கு தேவையான உடல்வலு,ஒன்றரை மணி நேர தொடர்ந்து விளையாடுவதற்கு தேவையான சக்தி (Stamina) கிரிக்கெட்டிற்கு தேவை இல்லை..ஆகவே ஆரம்பத்தில் இது ..ஏன் இன்று வரை கிரிக்கெட் என்பது பார்ப்பனர்களுக்கும் மேட்டுக்குடி முஸ்லிம்களுக்குமான விளையாட்டாகிப் போனது. இந்தியாவில் உள்ள உடல் உழைப்பற்ற சிறுபான்மையினராக உள்ள உயர்ஜாதியினர் எப்படி பெருமான்மை சமுதாயத்தின் மீது ஆதிக்கம் செலுத்துகிறார்களோ, அதன் அடிப்படையே கிரிக்கெட்டிலும் ஆதிக்கம் செலுத்துகிறது.
அதுமட்டுமல்ல.. மீடியாவின் துணையோடு தூக்கிநிறுத்தப்பட்ட ஒரு விளையாட்டு..
விடுதலை அடைந்தும் இன்றுவரை தமிழர்கள் நீதிமன்றத்திலும் அரசு அலுவலகங்களிலும் தமிழ் ஆட்சி மொழியாக இருக்க வேண்டும் என்று போராட்டங்கள் நடந்து கொண்டு தான் இருக்கின்றன. ஆனால் தமிழர்கள் யாருமே கேட்காமல் மீடியாக்களால் முதன் முதலாகக் கிடைத்த மொழிபெயர்ப்பு எது தெரியுமா? கிரிக்கெட் வர்ணனை ..வானொலி காலங்களிலே , அதைப் பற்றி தெரிந்தவர்கள் 5 விழுக்காடுக்கும் குறைந்து இருந்த போதிலும் கிரிக்கெட்டைப் பரப்ப ஆதிக்க சக்திகள் வர்ணனையை 70களிலேயெ தமிழ்ப்படுத்தி அறிமுகம் செய்தனர்.. இது ஒரு வியாபார உத்தி.. தொலைக் காட்சிகளில் தொகுப்பாளர்கள் என்ன தான் தமிழைக் கொலை செய்தாலும் , விளம்பரம் மட்டும் தமிழில் தான் வரும்..ஏனென்றால் வியாபரம்..காசு.. 90களுக்குப் பிறகு வந்த தொழில் நுட்ப முன்னேற்றத்தால், செயற்கைகோள் உதவியுடன் விடு தோறும் இது திணிக்கப்பட்டது.. தொலைக் காட்சிகளும் கோத்ரா ரயில் எரிப்பை விட அப்பொழுது நடைபெறப் போகும் உலகக் கோப்பை பற்றிதான் அதிகம் கவலைப்பட்டன..அதனால் தான் 7 அல்லது 8 நாடுகளே கலந்து கொள்ளும் ஒரு போட்டிக்கு உலகக் கோப்பை என்று பெயர்..இந்தப் பித்தலாட்டத்தை கேட்கும் நிலையில் யாரும் இல்லை.. ரசிகர்கள் எல்லோரும் ஒரு உன்மத்த நிலையில் இருக்கும் போது என்ன வேண்டுமென்றாலும் சொல்லலாம்..என்பது தான் இதன் அடிப்படைத் தத்துவம்.
விளையாட்டு எனக்கு மிகவும் பிடித்தமான ஒன்று..அண்மையில் நடந்த கால்பந்திற்கான உலகக் கோப்பையின் எல்லாப் போட்டிகளையும் அனுபவித்துப் பார்த்தவன் . பாரதியாரின் “ஒடி விளையாடு பாப்பா” என்பது என் தாரக மந்திரம் போன்றது.. ஆனால் அது மாலையிலோ, காலையிலோ ஒரு மணி நேரமோ அல்லது இரண்டு மணி நேரமோ வியர்க்க வியர்க்க விளையாடவேண்டும்.. 8X5 நாட்கள் தொடர்ந்து விளையாடி வெற்றி தோல்வி இன்றி முடிந்து நமது காதுகளில் பூக்கள் சுற்றுவது இந்த விளையாட்டு மட்டும் தான்.. இங்கிலாந்தில் வெய்யிலில் நாள் முழுதும் நிற்க கண்டுபிடித்த ஒரு பொழுதுபோக்கை விளையாட்டு என்று நினைத்து நமது தமிழக மக்கள் வெய்யிலில் நிற்பதைப் பார்த்தால் ’நெஞ்சு பொறுக்குதில்லையே” ..டெஸ்ட் போட்டிகளால் நேரம் தான் வீணாகிறது என்று மக்கள் முடிவுக்கு வரும் நிலையில்., கூட்டம் குறைவைதைப் பார்த்து ,ஒரு நாள் போட்டிகள்., அதற்கும் கூட்டம் குறையத் தொடங்கவே 20/20(கூட்டம் என்று நான் குறிப்பது வருமானம்) என்று தமிழ் திரைப்படங்களில் விறுவிறுப்புக்கு எதையாவது சேர்த்து படத்தை ஓட வைக்க விரும்பும் நிலைதான் இங்கும்.. ஏனென்றால் இரண்டுக்கும் வருமானம் தான் முக்கியம்..
Team work என்பது அறவே இல்லாத ஒரு விளையாட்டு..அதனால் தான் இந்தியா தயாரித்த வீரர்களில் கபில்தேவ் , ஸ்ரீகாந்த் தவிர யாருமே இன்றுவரை நாட்டுக்காக விளையாடியதாகத் தெரியவில்லை. எல்லொருமே தனக்காகத் தான் விளையாடுவார்கள்..சமூகத்தில் கால்பந்து போன்ற குழு ஒத்திசைவுடன் இயங்கும் விளயாட்டு ஒதுக்கப்பட்டு, கிரிக்கெட் போன்ற தனிநபர் ஆட்டத்திறனை முன்னிறுத்தும் கிரிக்கெட் வளர்ச்சிக்கும்,கூட்டுக் குடும்ப சிதறல்களுக்கும் தொடர்பு இருக்குமா என்பது சமூக வல்லுநர்களால் ஆராயப்படவேண்டிய ஒன்று..
இத்தனைக்கும் மேலாக, இன்று சூதாட்டம் தான் இதன் வெற்றி தோல்வியை நிர்ணயிக்கிறது.இதை யாருமே மறுக்க முடியாது..
அரசு அதிகாரம், அதில் உள்ள உயர்ஜாதி ஆதிக்கம்,உயர்ஜாதி ஆதிக்கத்தின் பிடியில் இன்று வரை உள்ள மீடியாக்கள் இவை அனைத்தும் சேர்ந்து கிரிக்கெட்டை உச்சத்தில் வைத்துள்ளன..மக்கள் சேவை செய்ய வந்த மத்திய அமைச்சர் கூட, இதில் அதிகம் பணம் புழங்குவதால், அமைச்சர் பதவியை விட்டு விலகி, கிரிக்கெட் அமைப்பிற்கு தலைவராகச் செயல்பட விருப்பமாக உள்ளார்.
இந்தக் கட்டுரைக்கு என் வீட்டிலேயெ எனக்கு பலத்த எதிர்ப்பு இருக்கலாம். என் மகன்களே எதிர்ப்பார்கள்.ஆனாலும் நான் எழுதுவதன் காரணம் இந்தியாவை நான் நேசிக்கிறேன் ..அதாவது இந்தியா என்ற தேசத்தை அல்ல.. இந்திய நாட்டின் மக்களை, வறுமைக்கோட்டிற்கு கீழே இருக்கும் 60 விழுக்காடு மக்களை.. ஆகவே இந்திய முன்னேற்றதிற்கு தடையாக இருக்கும் பல காரணங்களில் மிக முக்கியமான காரணமாக நான் நினைப்பது மதத் தீவிரவாதம், கிரிக்கெட் சூதாட்டத்தின் நேரவிரயம்..
இதன் பிடியிலிருந்து தமிழர்கள் வெளிவரவேண்டும் என்பது தான் என் ஆசை.இன்னும் சில வருடங்களில் இந்தியா திரும்பியவுடன் அங்கங்கு உள்ள நண்பர்கள்,உடல் உழைப்புடன் கூடிய விளையாட்டின் மீது தீராத காதல் கொண்டவர்களை ஒருங்கிணைத்து தமிழர்கள் மனதில் முன் இருக்கையில் இருக்கும் கிரிக்கெட்டை அந்த இடத்தில் இருந்து பின் இருக்கைக்கு நகர்த்தி ஒரு கால்பந்தோ, வாலிபாலோ, ஹாக்கியோ முன் இருக்கையில் குடியேற்றி வைக்க வேண்டும்., அதற்காக ஒரு இயக்கம் தேவைப்பட்டால் கூட ஆரம்பிக்கலாம்..
ஆதரவு வேண்டி நிற்கிறேன்
நன்றியுடன்
அன்புடன்
அ.வெற்றிவேல்
தொடர்புக்கு : vetrivel@nsc-ksa.com
என் அலுவகத்தில் எனக்கு தனி அறை.. என் கீழே வேலை பார்க்கும் அனைவரும் என் கண் பார்வையில் எனக்கு எதிராக திறந்த வெளியில் இருப்பதாக அலுவலக அமைப்பு.. பாகிஸ்தானிகள் அதிகமாகவும், இந்தியர்கள் 3 பேருடனும் இயங்கிக் கொண்டிருந்த போது, ஒரு இந்திய நண்பர் சச்சின் 200 எடுத்ததாகச் சொல்லவே கை கொடுத்து வாழ்த்து தெரிவித்துக் கொண்டார்கள். நான் வெளியில் வந்து விஷயம் கேள்விப்படட உடனேயே நான் சொன்னது..” சினிமாவில் மார்க்கெட் போன நடிகர்கள் அவர்கள் செலவிலேயே படம் எடுத்து , தன் திறமைகளை காண்பித்து வெளியிடுவார்கள்.எம்.ஜி.ஆர் காலத்திலேயே இதுதான் நிலை..நாடோடி மன்னன் படத்தின் போது அவர் சொன்னது போல் வெற்றி பெற்றால் மன்னன் அல்லது நாடோடி.. அதே நிலைதான் சச்சினுக்கு இன்று..அனைத்து விளம்பரங்களிலும் தோனி தான் வருகிறார்..ஆகவே இது ஒரு செட்டப்” என்றும் இதற்காக அலுவல் நேரத்தில் இப்படி பேசிக்கொண்டு இருப்பது எனக்குப் பிடிக்காது என்று எச்சரித்தும் வந்தேன். ஆனால் அதன் பின் வந்த இந்திய முதன்மை லீக் (IPL) ஏலத்தில் சச்சின் கலந்து கொள்ளும் அணி அதிக விலை போகவேண்டும் என்பதறகாக முன் கூட்டியே திட்டமிட்டு நடத்தப்பட்ட நாடகம் இந்த 200 ரன் என்று தகவல் வந்துள்ளதாகவும் அதே நண்பர்கள் என்னிடம் பின்னால் சொன்னார்கள்..எது உண்மை என்பது பின்னால் யாராவது புத்தகமாகப் போடுவார்கள்..
செப் 8 தினமலரில் , தாங்கள் விளையாடும் அனைத்து போட்டிகளுமே மேட்ச் பிக்ஸிங் தான் என்று பாகிஸ்தானின் துவக்க வீரர் யாசிர் ஹமீதின் பேட்டி வருகிறது..
ஒரு விவாத்திற்காகத் தான் கிரிக்கெட்டை விளையாட்டு என்று அழைக்கிறேனே தவிர, அதற்கும் விளையாட்டு என்பதிற்கும் எள்ளளவும் சம்பநதம் இல்லை..என்னைப் பொறுத்தவரையில் சூதாட்டம் என்பதுதான் சரியான வார்த்தையாக இருக்கும்
என் சிறு வயதில் நான் வளர்ந்தது அக்ரஹாரத்தில் தான்.. சிவகங்கையில் இரண்டு விதமான அக்ரஹாரம் உண்டு.. உயர்தர பிராமணர்கள் இருக்குமிடம் கோலே தெரு..கிரிக்கெட் அங்கு மட்டும் தான் விளையாடுவார்கள்..எங்கள் அக்ரஹாரத்திலோ எப்பொதும் போல் அன்றைய கிட்டி, பம்பரம்,கோலி,பட்டம் மற்றும் கால்பந்து விளையாடுவோம்.பிராமணர்களிலே உயர்தர பிராமணர் விளையாடும் விளையாட்டு கிரிக்கெட் எனப்து என் சிறு வயது பாலபாடம்.
இது ஒரு பிரிட்டிஷ் காலணியாதிக்க விளையாட்டு. அடிமை மன நிலையில் இருந்து விடுபடாத இந்திய சமுதாயம் கிரிக்கெட்டை சுலபமாக தத்து எடுத்துக் கொண்டது. அடிமைக் குடிமக்களாக இருக்க வேண்டும் என்ற பிரிட்டிஷ் ஏகாதிபத்தியத்தின் ஆசைக்கு உதவியது மெக்காலே கல்வி முறையும், கிரிக்கெட்டும் தான்.உயர் ஜாதி இந்துக்கள் தன்னை ஆங்கிலேயர் போல காட்டிக்கொள்ள விருப்பமுடன் எடுத்துக் கொண்டவை மெக்காலே கல்வி முறையும், கிரிக்கெட்டும்.
கிரிக்கெட் எப்போதும் போல் அன்றிலிருந்து இன்று வரை உயர்ஜாதி விளையாட்டாகவே அறியப்படுகிறது.கால்பந்து,ஹாக்கி,கூடைப்பந்து, வாலிபால் போன்ற விளயாட்டுகளுக்கு தேவையான உடல்வலு,ஒன்றரை மணி நேர தொடர்ந்து விளையாடுவதற்கு தேவையான சக்தி (Stamina) கிரிக்கெட்டிற்கு தேவை இல்லை..ஆகவே ஆரம்பத்தில் இது ..ஏன் இன்று வரை கிரிக்கெட் என்பது பார்ப்பனர்களுக்கும் மேட்டுக்குடி முஸ்லிம்களுக்குமான விளையாட்டாகிப் போனது. இந்தியாவில் உள்ள உடல் உழைப்பற்ற சிறுபான்மையினராக உள்ள உயர்ஜாதியினர் எப்படி பெருமான்மை சமுதாயத்தின் மீது ஆதிக்கம் செலுத்துகிறார்களோ, அதன் அடிப்படையே கிரிக்கெட்டிலும் ஆதிக்கம் செலுத்துகிறது.
அதுமட்டுமல்ல.. மீடியாவின் துணையோடு தூக்கிநிறுத்தப்பட்ட ஒரு விளையாட்டு..
விடுதலை அடைந்தும் இன்றுவரை தமிழர்கள் நீதிமன்றத்திலும் அரசு அலுவலகங்களிலும் தமிழ் ஆட்சி மொழியாக இருக்க வேண்டும் என்று போராட்டங்கள் நடந்து கொண்டு தான் இருக்கின்றன. ஆனால் தமிழர்கள் யாருமே கேட்காமல் மீடியாக்களால் முதன் முதலாகக் கிடைத்த மொழிபெயர்ப்பு எது தெரியுமா? கிரிக்கெட் வர்ணனை ..வானொலி காலங்களிலே , அதைப் பற்றி தெரிந்தவர்கள் 5 விழுக்காடுக்கும் குறைந்து இருந்த போதிலும் கிரிக்கெட்டைப் பரப்ப ஆதிக்க சக்திகள் வர்ணனையை 70களிலேயெ தமிழ்ப்படுத்தி அறிமுகம் செய்தனர்.. இது ஒரு வியாபார உத்தி.. தொலைக் காட்சிகளில் தொகுப்பாளர்கள் என்ன தான் தமிழைக் கொலை செய்தாலும் , விளம்பரம் மட்டும் தமிழில் தான் வரும்..ஏனென்றால் வியாபரம்..காசு.. 90களுக்குப் பிறகு வந்த தொழில் நுட்ப முன்னேற்றத்தால், செயற்கைகோள் உதவியுடன் விடு தோறும் இது திணிக்கப்பட்டது.. தொலைக் காட்சிகளும் கோத்ரா ரயில் எரிப்பை விட அப்பொழுது நடைபெறப் போகும் உலகக் கோப்பை பற்றிதான் அதிகம் கவலைப்பட்டன..அதனால் தான் 7 அல்லது 8 நாடுகளே கலந்து கொள்ளும் ஒரு போட்டிக்கு உலகக் கோப்பை என்று பெயர்..இந்தப் பித்தலாட்டத்தை கேட்கும் நிலையில் யாரும் இல்லை.. ரசிகர்கள் எல்லோரும் ஒரு உன்மத்த நிலையில் இருக்கும் போது என்ன வேண்டுமென்றாலும் சொல்லலாம்..என்பது தான் இதன் அடிப்படைத் தத்துவம்.
விளையாட்டு எனக்கு மிகவும் பிடித்தமான ஒன்று..அண்மையில் நடந்த கால்பந்திற்கான உலகக் கோப்பையின் எல்லாப் போட்டிகளையும் அனுபவித்துப் பார்த்தவன் . பாரதியாரின் “ஒடி விளையாடு பாப்பா” என்பது என் தாரக மந்திரம் போன்றது.. ஆனால் அது மாலையிலோ, காலையிலோ ஒரு மணி நேரமோ அல்லது இரண்டு மணி நேரமோ வியர்க்க வியர்க்க விளையாடவேண்டும்.. 8X5 நாட்கள் தொடர்ந்து விளையாடி வெற்றி தோல்வி இன்றி முடிந்து நமது காதுகளில் பூக்கள் சுற்றுவது இந்த விளையாட்டு மட்டும் தான்.. இங்கிலாந்தில் வெய்யிலில் நாள் முழுதும் நிற்க கண்டுபிடித்த ஒரு பொழுதுபோக்கை விளையாட்டு என்று நினைத்து நமது தமிழக மக்கள் வெய்யிலில் நிற்பதைப் பார்த்தால் ’நெஞ்சு பொறுக்குதில்லையே” ..டெஸ்ட் போட்டிகளால் நேரம் தான் வீணாகிறது என்று மக்கள் முடிவுக்கு வரும் நிலையில்., கூட்டம் குறைவைதைப் பார்த்து ,ஒரு நாள் போட்டிகள்., அதற்கும் கூட்டம் குறையத் தொடங்கவே 20/20(கூட்டம் என்று நான் குறிப்பது வருமானம்) என்று தமிழ் திரைப்படங்களில் விறுவிறுப்புக்கு எதையாவது சேர்த்து படத்தை ஓட வைக்க விரும்பும் நிலைதான் இங்கும்.. ஏனென்றால் இரண்டுக்கும் வருமானம் தான் முக்கியம்..
Team work என்பது அறவே இல்லாத ஒரு விளையாட்டு..அதனால் தான் இந்தியா தயாரித்த வீரர்களில் கபில்தேவ் , ஸ்ரீகாந்த் தவிர யாருமே இன்றுவரை நாட்டுக்காக விளையாடியதாகத் தெரியவில்லை. எல்லொருமே தனக்காகத் தான் விளையாடுவார்கள்..சமூகத்தில் கால்பந்து போன்ற குழு ஒத்திசைவுடன் இயங்கும் விளயாட்டு ஒதுக்கப்பட்டு, கிரிக்கெட் போன்ற தனிநபர் ஆட்டத்திறனை முன்னிறுத்தும் கிரிக்கெட் வளர்ச்சிக்கும்,கூட்டுக் குடும்ப சிதறல்களுக்கும் தொடர்பு இருக்குமா என்பது சமூக வல்லுநர்களால் ஆராயப்படவேண்டிய ஒன்று..
இத்தனைக்கும் மேலாக, இன்று சூதாட்டம் தான் இதன் வெற்றி தோல்வியை நிர்ணயிக்கிறது.இதை யாருமே மறுக்க முடியாது..
அரசு அதிகாரம், அதில் உள்ள உயர்ஜாதி ஆதிக்கம்,உயர்ஜாதி ஆதிக்கத்தின் பிடியில் இன்று வரை உள்ள மீடியாக்கள் இவை அனைத்தும் சேர்ந்து கிரிக்கெட்டை உச்சத்தில் வைத்துள்ளன..மக்கள் சேவை செய்ய வந்த மத்திய அமைச்சர் கூட, இதில் அதிகம் பணம் புழங்குவதால், அமைச்சர் பதவியை விட்டு விலகி, கிரிக்கெட் அமைப்பிற்கு தலைவராகச் செயல்பட விருப்பமாக உள்ளார்.
இந்தக் கட்டுரைக்கு என் வீட்டிலேயெ எனக்கு பலத்த எதிர்ப்பு இருக்கலாம். என் மகன்களே எதிர்ப்பார்கள்.ஆனாலும் நான் எழுதுவதன் காரணம் இந்தியாவை நான் நேசிக்கிறேன் ..அதாவது இந்தியா என்ற தேசத்தை அல்ல.. இந்திய நாட்டின் மக்களை, வறுமைக்கோட்டிற்கு கீழே இருக்கும் 60 விழுக்காடு மக்களை.. ஆகவே இந்திய முன்னேற்றதிற்கு தடையாக இருக்கும் பல காரணங்களில் மிக முக்கியமான காரணமாக நான் நினைப்பது மதத் தீவிரவாதம், கிரிக்கெட் சூதாட்டத்தின் நேரவிரயம்..
இதன் பிடியிலிருந்து தமிழர்கள் வெளிவரவேண்டும் என்பது தான் என் ஆசை.இன்னும் சில வருடங்களில் இந்தியா திரும்பியவுடன் அங்கங்கு உள்ள நண்பர்கள்,உடல் உழைப்புடன் கூடிய விளையாட்டின் மீது தீராத காதல் கொண்டவர்களை ஒருங்கிணைத்து தமிழர்கள் மனதில் முன் இருக்கையில் இருக்கும் கிரிக்கெட்டை அந்த இடத்தில் இருந்து பின் இருக்கைக்கு நகர்த்தி ஒரு கால்பந்தோ, வாலிபாலோ, ஹாக்கியோ முன் இருக்கையில் குடியேற்றி வைக்க வேண்டும்., அதற்காக ஒரு இயக்கம் தேவைப்பட்டால் கூட ஆரம்பிக்கலாம்..
ஆதரவு வேண்டி நிற்கிறேன்
நன்றியுடன்
அன்புடன்
அ.வெற்றிவேல்
தொடர்புக்கு : vetrivel@nsc-ksa.com
புதன், 15 செப்டம்பர், 2010
முள்ளிவாய்க்கால் அவலம் – மலையாளிகளின் துரோகம்
முன்பொரு காலமிருந்தது
ஈழத்தில் அழுத கண்ணீர்
இங்கே பெருக்கெடுத்து
தெருவெல்லாம் ஒடி
தீயை உசுப்பிவிட்ட காலம்..
முன்பொரு காலமிருந்தது.
......
குப்பியணிந்த சிறுவர்கள்
ஒருகையில் துவக்கும்
மறுகையில் புல்லாங்குழலுமாய்
புகைப்படங்கள் எடுத்துக் கொண்ட காலம்
தமிழன் இல்லாத நாடில்லை
தமிழனுக்கென்று ஒரு நாடில்லை
முழக்கங்களின் கவர்ச்சியில்
மூழ்கிக் கிடந்த காலம்
முன்பொரு காலமிருந்தது
கேப்றன்,கேணல்
தேசியத் தலைவர் மாவீரர்
பட்டங்களே அடையாளமாய்
மாறிவிட்டிருந்த காலம்..
முன்பொரு காலமிருந்தது
செய்தியாளர் சந்திப்புக்கு
உலகமே திரண்டு வந்து
முண்டியடித்து நினற
அப்படியொரு காலமிருந்தது.... ரவிக்குமார் எம்.எல்.ஏ.
1983 கருப்பு ஜூலை என் வாழ்நாளில் மறக்க முடியாத வடுவை ஏற்படுத்திச் சென்ற மாதம்.23வயசு எனக்கு.அதுவரை இலக்கியம்,திரைப்படம் என்று மட்டுமே இருந்த என்னைப் புரட்டிபோட்ட மாதம். என் தொப்புள் கொடி உறவுகள் கொலை செய்யப்பட்டு, பெண்கள் பாலியல் வன்முறைக்கு ஆளாக்கப்பட்டு ,போராளிகளின் கண்கள் பிடுங்கப்பட்டு மிகக் கொடுமையான சிங்கள வன்முறைக்கு ஆளான நேரம்..அதுநாள்வரை இலங்கை வானொலி நிலையம், ஸ்ரீலங்கா டீத்தூள், ராணி சோப் என்று மட்டும் நான் அறிந்த இலங்கை எனக்கு வேறு முகம் காட்டிய மாதம்..
அன்றிலிருந்து மே 17,2009 -முள்ளிவாய்க்கால் பேரழிவு நடைபெற்ற தினம் வரை, என் உடல் , உணர்வு அனைத்திலும் நிரம்பி இருந்த ஒரு கருத்தாக்கம், தமிழீழம்.அன்றிலிருந்து என் வாழ்க்கை முறையையே, என் அன்றாட நிகழ்வுகளைக்கூட, தமிழீழம் நோக்கிய பயணத்திற்காகவே மாற்றி அமைத்துக் கொண்டேன்.
1992 வரை இந்தியாவில் நான் இருந்த காலம் வரை ஈழத்திற்காக எந்தவொரு போராட்டம் என்றாலும் நானும் இருப்பேன்..கட்சி சார்பற்று அனைத்து போராட்டங்களிலும் நான் இருந்தேன்..நான் தி.மு.க சார்பு உள்ளவன் என்று என்னை அடையாளப்படுத்திக் கொண்டாலும் எம்.ஜி.ஆர் என்ற மாமனிதரை நான் மதிக்க கற்றுக்கொடுத்தது ஈழப் போராட்டம் தான்..தமிழக அரசியலில் என்னால் அறவே வெறுக்கப்பட்ட எம்.ஜி.ஆர்., ஈழப்போராட்ட ஆதரவு காரணமாக என்னால் அதிகம் கவரப்பட்டார்.. அந்த அளவுக்கு ஈழம் கிடைக்குமென்றால் எந்த சமரமும் செய்து கொள்ளலாம் என்று எனக்குப் பட்டது..
1987 செப்டம்பர் 26 . என் பாசத்துக்குரிய தோழர் தியாகி திலீபன் உண்ணாவிரதமிருந்து உயிர் நீத்த அன்று சொல்ல முடியாத சோகத்துடன், வீட்டை விட்டு வெளியில் செல்ல மனமில்லாமல் இருந்த பொழுதுதான், மருத்துவமனை சென்றிருந்த என் மனைவி, தான் முதல் முதலாக கருவுற்ற செய்தி கொண்டு வந்து சந்தோசத்தில் என் முன்னர் நின்றார்..அப்பொழுது நான் என் மனைவியிடம் சொன்னது..ஆண் குழநதை என்றால் திலீபன் என்று பெயரிடுவோம்.. தமிழீழம் என்ற எனது வேட்கையை அணைக்காமல் இருக்க என் வீட்டுலேயே திலீபன் வளரவேண்டும் என்ற ஆசையை நிறைவேற்றவே அநதப்பெயரை என் குடும்ப உறுப்பினர்களின் பலத்த எதிர்ப்புகளோடு , அதே சமயம் மனைவியின் ஆதரவோடு என் மூத்த மகனுக்கு திலீபன் என்ற பெயர் வைத்தேன்..
தமிழீழம் என்பதை ஈழவிடுதலையாக மட்டும் நான் பார்க்கவில்லை..நாடான்ற தமிழனுக்கு ஒரு நாடு வேண்டும் என்பது இன்றும் என்றும் எனது ஒரே கனவு.ஒரே பேராசையும் கூட..
28 வருஷம் சுமந்த கனவு..
விடுதலைப்புலிகளின் மேல் எனக்கும் விமர்சனங்கள் உண்டு..இருந்தாலும் களத்தில் நின்றவர்கள் அவர்கள் மட்டுமே. கடைசிவரை மரபு வழிப் போரில் இருந்து கொரில்லாப் போருக்குத் திரும்பாமல், உயிர் போகும் வரை களத்தில் நின்றவர்கள் எம் விடுதலைப் போராளிகள். அவர்களுக்கு வீர வணக்கம்..
விடுதலைப் போராளிகள் தான் மரபு வழிப்போரில் இருந்தார்களே தவிர, இந்திய அரசு பின்னனியில் இருந்து நடத்திய இந்தப் போரில் சிங்கள ராணுவத்தால் அனைத்து மனித உரிமைகளும் மீறப்பட்டன.2008 ஆண்டு பின் பகுதியிலிருந்து 2009 மே18 வரை நடந்த அனைத்து அத்துமீறல்களும் ”யாழ்ப்பாண பல்கலைக்கழக ஆசிரியர்கள்” (யு.டி.எச்.ஆர்)என்ற அமைப்பால் ஆவணப்படுத்தப்பட்டுள்ளது.முடிந்தால் பார்க்கவும் நெஞ்சு வெடித்துவிடும்.
2008 அக்டோபர் முதற்கொண்டு தொடர்ந்து, வேலை நிறுத்தம், உண்ணாவிரதம் என்று தமிழகம் முழுதும் போராட்டங்கள் பலவழிகளில் தொடர்ந்தும் , அதன் உச்சகட்ட நிகழ்வாக தியாகி முத்துக்குமரன், தன்னைத் தானே தீ வைத்துக் கொண்டும் அதன்பிறகு 16 உயிர்கள் தீக்கிரையாகியும் , ஒண்டுக்குடித்தனத்தில் வாழும் தாய்த் தமிழர்களாகிய நம்மால் ஒன்றும் செய்ய முடியாத வேதனை, நம் கையாலாகத்தனம், என்னை என் சாவு வரைத் துரத்தும்.
கடைசிவரை 6 கோடித்தமிழர்களின் கூக்குரலுக்கும், போராட்டங்களுக்கும், தீக்குளிப்புக்கும் செவிசாய்க்காமல் இந்திய அரசு நடத்திய இந்த இன அழிப்பு மனதால் கூட மன்னிக்க முடியாதது..தரை,வான்,கடல் என் முப்படைகளும் இருக்க, வங்கி,அஞ்சல்,மருத்துவம் என அனைத்துச் சேவைகளுடன் நடைபெற்ற ஒரு தமிழ் அரசை வேரோடும் வேரடி மண்ணோடும் வெட்டி வீழ்த்திய காங்கிரஸை என் ஏழேழு ஜென்மத்திலும்(அப்படி ஒன்று இருந்தால்) மறக்கவோ மன்னிக்கவோ முடியாது. காதுகளை மறைத்துக் கொண்டு தலைப்பாகையுடன் தமிழக எம்.பிக்கள் முன் மன்மோகன் அமர்ந்திருக்கும் புகைப்படம் எனக்கு சொல்லும் சேதி நம் குறைகள் எதையுமே காதில் வாங்கக்கூடாது என்பதாகத் தான் எனக்குப்பட்டது.நமது அழுத்தத்தினால் இலங்கை சென்ற அந்நாள் வெளியுறவு அமைச்சர் பிரணாப், அங்கு சென்று போரில் எவ்வளவு தூரம் இலங்கை ராணுவம் வெற்றி பெற்றது என்று கேட்டு, அதற்கு தேவையான உதவிகளைச் செய்வதாக வாக்கு கொடுத்து வந்தது முழுக்க முழுக்க நம்பிக்கைத் துரோகம்.
இதற்கு சோனியா தலைமையிலான காங்கிரஸ்தான் முழுக்காரணம் என்றாலும், உண்மையான காரணம் இந்திய வெளியுறவுத்துறையே.. என்னதான் இந்தியா ஒரு தேசம், ஒருமைப்பாடு என் உயிர் என்றெல்லாம் தமிழர்கள் ஒன்றிணைந்தாலும், மலையாளிகளுக்கு என்னமோ அதல்லாம் ஒரு பொருட்டே இல்லை.
இந்திய சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு இங்கிலாந்திற்கு முதல் இந்தியத்தூதுவராகப் பணியாற்றியவரும் அதன் பின்பு ஐ.நாவிற்க்கான இந்தியக்குழுவிற்கு தலைமை வகித்த வி.கே.கிருஷ்ணமேனன் இந்திய வெளியுறவுக் கொள்கையை வகுப்பதில் முன்னின்றவர்.. அவர் காலத்தில் வெளியுறவுத் துறையில் நுழைந்த மலையாளிகள்,அந்தத் துறையையே, ஏதோ கேரள அரசின் ஒரு பகுதியாகத் தான் இன்று வரை பார்க்கிறார்கள். இந்திய வெளியுறவுத்துறையை இந்திய மலையாளிகள் துறை என்று பெயர் மாற்றம் செய்யலாம். ஐ,நாவில் இருந்த சசி தரூர், இன்றும் உள்ள விஜய் நம்பியார், எம்.பி.நாராயணன்.. சிவசங்கர மேனன், வெளியுறவுத்துறை செயலராக இன்று இருக்கும் நிரூபமா அனவருமே மலையாளிகள்.. இவர்களுடன் பாதுகாப்பு அமைச்சரான ஏ.கே.அந்தோனி ஆகியவர்கள் ராஜபக்ஷேவுடன் இணைந்து நடத்தியது தான் இந்த இன அழிப்புப் போர்.. இந்திய இறையாண்மை, இந்திய அரசின் பாதுகாப்பு என்று பல்வேறு காரணங்கள் சொல்லி முதலில் இந்திய உளவுத்துறை”ரா” வால் விடுதலைப் புலிகளை முடிக்கப் பார்த்த இவர்கள் இன்று, ராஜீவை இழந்த சோனியா,ராகுல் காலத்தில் தான் இதை நடத்தி முடிக்க முடியுமென்று திட்டமிட்டு முடித்தது இந்த மலையாளிக் கூட்டணிதான்.இதற்கு இங்குள்ள ராஜபக்ஷேவின் தூதுவர் இந்து ராம் ,சோ, சுப்பிரமணியசாமி போன்றவர்கள் துணை..
தமிழகத்தில் இருந்து அமைச்சர் பதவி கேட்போர், பணம் பண்ணும் துறைகளையே கேட்டுப்பெறாமல், உண்மையிலேயே உலகமெங்கும் வாழும் தமிழர்களுக்கு ஏதாவது செய்ய வேண்டுமென்றால், முதலில் கேட்டுப் பெறவேண்டியது இந்த வெளியுறவுத் துறையே. வெளியுறவுத்துறை கைக்கு வந்தாலும் உடனடியாக மாற்றம் கொண்டு வரமுடியாது. துறை முழுதும் களை எடுக்கப் பட வேண்டும். உண்மையான இந்திய பாதுகாப்பு எது என்று தெரியப்படுத்த வேண்டும். கிருஷ்ண மேனன் காலத்திலேயே அவரது தவறான கணிப்பால் தான் சீனா நம்மீது படை எடுத்தது. அந்தத் துறையின் தவறான போக்கால் தான் இந்தியாவின் நாலு பக்கமும் பாதுகாப்பு பலவீனப்பட்டு உள்ளது. இதுவரை பாதுகாப்பாக இருந்த தென்னிந்தியாவின் பாதுகாப்பையும் இப்போது கேள்விக்குரியதாக்கி இருக்கிறார்கள்.
வெளியுறவுத்துறையை கேட்டுப் பெற்று தேவையான மாற்றங்கள் செய்தால் தான் தமிழர்களுக்கு மட்டுமல்ல.. அனைத்து இந்தியர்களுக்கும் அது தான் பாதுகாப்பு. இந்தியாவிற்கும் பாதுகாப்பு.
அப்பொழுதுதான் உலகமெங்கும் வாழ் தமிழர்களுக்கு மட்டுமில்லை.. தினந்தோறும் பிழைக்கப்போய் குண்டடிபட்டு வந்து நிற்கும் என் சொந்த மண்ணைச்சேர்ந்த ராமேஸ்வரம் மீனவர்கள் உயிருக்கும் அது தான் பாதுகாப்பு..
அதுநாள்வரை உலகத்தமிழர்களுக்கும் மட்டுமல்ல..என் மீனவத் தோழர்களுக்கும் நாதியில்லை என்பது தான் உண்மை.
அன்புடன்
அ.வெற்றிவேல்
தொடர்புக்கு : vetrivel@nsc-ksa.com
ஈழத்தில் அழுத கண்ணீர்
இங்கே பெருக்கெடுத்து
தெருவெல்லாம் ஒடி
தீயை உசுப்பிவிட்ட காலம்..
முன்பொரு காலமிருந்தது.
......
குப்பியணிந்த சிறுவர்கள்
ஒருகையில் துவக்கும்
மறுகையில் புல்லாங்குழலுமாய்
புகைப்படங்கள் எடுத்துக் கொண்ட காலம்
தமிழன் இல்லாத நாடில்லை
தமிழனுக்கென்று ஒரு நாடில்லை
முழக்கங்களின் கவர்ச்சியில்
மூழ்கிக் கிடந்த காலம்
முன்பொரு காலமிருந்தது
கேப்றன்,கேணல்
தேசியத் தலைவர் மாவீரர்
பட்டங்களே அடையாளமாய்
மாறிவிட்டிருந்த காலம்..
முன்பொரு காலமிருந்தது
செய்தியாளர் சந்திப்புக்கு
உலகமே திரண்டு வந்து
முண்டியடித்து நினற
அப்படியொரு காலமிருந்தது.... ரவிக்குமார் எம்.எல்.ஏ.
1983 கருப்பு ஜூலை என் வாழ்நாளில் மறக்க முடியாத வடுவை ஏற்படுத்திச் சென்ற மாதம்.23வயசு எனக்கு.அதுவரை இலக்கியம்,திரைப்படம் என்று மட்டுமே இருந்த என்னைப் புரட்டிபோட்ட மாதம். என் தொப்புள் கொடி உறவுகள் கொலை செய்யப்பட்டு, பெண்கள் பாலியல் வன்முறைக்கு ஆளாக்கப்பட்டு ,போராளிகளின் கண்கள் பிடுங்கப்பட்டு மிகக் கொடுமையான சிங்கள வன்முறைக்கு ஆளான நேரம்..அதுநாள்வரை இலங்கை வானொலி நிலையம், ஸ்ரீலங்கா டீத்தூள், ராணி சோப் என்று மட்டும் நான் அறிந்த இலங்கை எனக்கு வேறு முகம் காட்டிய மாதம்..
அன்றிலிருந்து மே 17,2009 -முள்ளிவாய்க்கால் பேரழிவு நடைபெற்ற தினம் வரை, என் உடல் , உணர்வு அனைத்திலும் நிரம்பி இருந்த ஒரு கருத்தாக்கம், தமிழீழம்.அன்றிலிருந்து என் வாழ்க்கை முறையையே, என் அன்றாட நிகழ்வுகளைக்கூட, தமிழீழம் நோக்கிய பயணத்திற்காகவே மாற்றி அமைத்துக் கொண்டேன்.
1992 வரை இந்தியாவில் நான் இருந்த காலம் வரை ஈழத்திற்காக எந்தவொரு போராட்டம் என்றாலும் நானும் இருப்பேன்..கட்சி சார்பற்று அனைத்து போராட்டங்களிலும் நான் இருந்தேன்..நான் தி.மு.க சார்பு உள்ளவன் என்று என்னை அடையாளப்படுத்திக் கொண்டாலும் எம்.ஜி.ஆர் என்ற மாமனிதரை நான் மதிக்க கற்றுக்கொடுத்தது ஈழப் போராட்டம் தான்..தமிழக அரசியலில் என்னால் அறவே வெறுக்கப்பட்ட எம்.ஜி.ஆர்., ஈழப்போராட்ட ஆதரவு காரணமாக என்னால் அதிகம் கவரப்பட்டார்.. அந்த அளவுக்கு ஈழம் கிடைக்குமென்றால் எந்த சமரமும் செய்து கொள்ளலாம் என்று எனக்குப் பட்டது..
1987 செப்டம்பர் 26 . என் பாசத்துக்குரிய தோழர் தியாகி திலீபன் உண்ணாவிரதமிருந்து உயிர் நீத்த அன்று சொல்ல முடியாத சோகத்துடன், வீட்டை விட்டு வெளியில் செல்ல மனமில்லாமல் இருந்த பொழுதுதான், மருத்துவமனை சென்றிருந்த என் மனைவி, தான் முதல் முதலாக கருவுற்ற செய்தி கொண்டு வந்து சந்தோசத்தில் என் முன்னர் நின்றார்..அப்பொழுது நான் என் மனைவியிடம் சொன்னது..ஆண் குழநதை என்றால் திலீபன் என்று பெயரிடுவோம்.. தமிழீழம் என்ற எனது வேட்கையை அணைக்காமல் இருக்க என் வீட்டுலேயே திலீபன் வளரவேண்டும் என்ற ஆசையை நிறைவேற்றவே அநதப்பெயரை என் குடும்ப உறுப்பினர்களின் பலத்த எதிர்ப்புகளோடு , அதே சமயம் மனைவியின் ஆதரவோடு என் மூத்த மகனுக்கு திலீபன் என்ற பெயர் வைத்தேன்..
தமிழீழம் என்பதை ஈழவிடுதலையாக மட்டும் நான் பார்க்கவில்லை..நாடான்ற தமிழனுக்கு ஒரு நாடு வேண்டும் என்பது இன்றும் என்றும் எனது ஒரே கனவு.ஒரே பேராசையும் கூட..
28 வருஷம் சுமந்த கனவு..
விடுதலைப்புலிகளின் மேல் எனக்கும் விமர்சனங்கள் உண்டு..இருந்தாலும் களத்தில் நின்றவர்கள் அவர்கள் மட்டுமே. கடைசிவரை மரபு வழிப் போரில் இருந்து கொரில்லாப் போருக்குத் திரும்பாமல், உயிர் போகும் வரை களத்தில் நின்றவர்கள் எம் விடுதலைப் போராளிகள். அவர்களுக்கு வீர வணக்கம்..
விடுதலைப் போராளிகள் தான் மரபு வழிப்போரில் இருந்தார்களே தவிர, இந்திய அரசு பின்னனியில் இருந்து நடத்திய இந்தப் போரில் சிங்கள ராணுவத்தால் அனைத்து மனித உரிமைகளும் மீறப்பட்டன.2008 ஆண்டு பின் பகுதியிலிருந்து 2009 மே18 வரை நடந்த அனைத்து அத்துமீறல்களும் ”யாழ்ப்பாண பல்கலைக்கழக ஆசிரியர்கள்” (யு.டி.எச்.ஆர்)என்ற அமைப்பால் ஆவணப்படுத்தப்பட்டுள்ளது.முடிந்தால் பார்க்கவும் நெஞ்சு வெடித்துவிடும்.
2008 அக்டோபர் முதற்கொண்டு தொடர்ந்து, வேலை நிறுத்தம், உண்ணாவிரதம் என்று தமிழகம் முழுதும் போராட்டங்கள் பலவழிகளில் தொடர்ந்தும் , அதன் உச்சகட்ட நிகழ்வாக தியாகி முத்துக்குமரன், தன்னைத் தானே தீ வைத்துக் கொண்டும் அதன்பிறகு 16 உயிர்கள் தீக்கிரையாகியும் , ஒண்டுக்குடித்தனத்தில் வாழும் தாய்த் தமிழர்களாகிய நம்மால் ஒன்றும் செய்ய முடியாத வேதனை, நம் கையாலாகத்தனம், என்னை என் சாவு வரைத் துரத்தும்.
கடைசிவரை 6 கோடித்தமிழர்களின் கூக்குரலுக்கும், போராட்டங்களுக்கும், தீக்குளிப்புக்கும் செவிசாய்க்காமல் இந்திய அரசு நடத்திய இந்த இன அழிப்பு மனதால் கூட மன்னிக்க முடியாதது..தரை,வான்,கடல் என் முப்படைகளும் இருக்க, வங்கி,அஞ்சல்,மருத்துவம் என அனைத்துச் சேவைகளுடன் நடைபெற்ற ஒரு தமிழ் அரசை வேரோடும் வேரடி மண்ணோடும் வெட்டி வீழ்த்திய காங்கிரஸை என் ஏழேழு ஜென்மத்திலும்(அப்படி ஒன்று இருந்தால்) மறக்கவோ மன்னிக்கவோ முடியாது. காதுகளை மறைத்துக் கொண்டு தலைப்பாகையுடன் தமிழக எம்.பிக்கள் முன் மன்மோகன் அமர்ந்திருக்கும் புகைப்படம் எனக்கு சொல்லும் சேதி நம் குறைகள் எதையுமே காதில் வாங்கக்கூடாது என்பதாகத் தான் எனக்குப்பட்டது.நமது அழுத்தத்தினால் இலங்கை சென்ற அந்நாள் வெளியுறவு அமைச்சர் பிரணாப், அங்கு சென்று போரில் எவ்வளவு தூரம் இலங்கை ராணுவம் வெற்றி பெற்றது என்று கேட்டு, அதற்கு தேவையான உதவிகளைச் செய்வதாக வாக்கு கொடுத்து வந்தது முழுக்க முழுக்க நம்பிக்கைத் துரோகம்.
இதற்கு சோனியா தலைமையிலான காங்கிரஸ்தான் முழுக்காரணம் என்றாலும், உண்மையான காரணம் இந்திய வெளியுறவுத்துறையே.. என்னதான் இந்தியா ஒரு தேசம், ஒருமைப்பாடு என் உயிர் என்றெல்லாம் தமிழர்கள் ஒன்றிணைந்தாலும், மலையாளிகளுக்கு என்னமோ அதல்லாம் ஒரு பொருட்டே இல்லை.
இந்திய சுதந்திரத்திற்குப் பிறகு இங்கிலாந்திற்கு முதல் இந்தியத்தூதுவராகப் பணியாற்றியவரும் அதன் பின்பு ஐ.நாவிற்க்கான இந்தியக்குழுவிற்கு தலைமை வகித்த வி.கே.கிருஷ்ணமேனன் இந்திய வெளியுறவுக் கொள்கையை வகுப்பதில் முன்னின்றவர்.. அவர் காலத்தில் வெளியுறவுத் துறையில் நுழைந்த மலையாளிகள்,அந்தத் துறையையே, ஏதோ கேரள அரசின் ஒரு பகுதியாகத் தான் இன்று வரை பார்க்கிறார்கள். இந்திய வெளியுறவுத்துறையை இந்திய மலையாளிகள் துறை என்று பெயர் மாற்றம் செய்யலாம். ஐ,நாவில் இருந்த சசி தரூர், இன்றும் உள்ள விஜய் நம்பியார், எம்.பி.நாராயணன்.. சிவசங்கர மேனன், வெளியுறவுத்துறை செயலராக இன்று இருக்கும் நிரூபமா அனவருமே மலையாளிகள்.. இவர்களுடன் பாதுகாப்பு அமைச்சரான ஏ.கே.அந்தோனி ஆகியவர்கள் ராஜபக்ஷேவுடன் இணைந்து நடத்தியது தான் இந்த இன அழிப்புப் போர்.. இந்திய இறையாண்மை, இந்திய அரசின் பாதுகாப்பு என்று பல்வேறு காரணங்கள் சொல்லி முதலில் இந்திய உளவுத்துறை”ரா” வால் விடுதலைப் புலிகளை முடிக்கப் பார்த்த இவர்கள் இன்று, ராஜீவை இழந்த சோனியா,ராகுல் காலத்தில் தான் இதை நடத்தி முடிக்க முடியுமென்று திட்டமிட்டு முடித்தது இந்த மலையாளிக் கூட்டணிதான்.இதற்கு இங்குள்ள ராஜபக்ஷேவின் தூதுவர் இந்து ராம் ,சோ, சுப்பிரமணியசாமி போன்றவர்கள் துணை..
தமிழகத்தில் இருந்து அமைச்சர் பதவி கேட்போர், பணம் பண்ணும் துறைகளையே கேட்டுப்பெறாமல், உண்மையிலேயே உலகமெங்கும் வாழும் தமிழர்களுக்கு ஏதாவது செய்ய வேண்டுமென்றால், முதலில் கேட்டுப் பெறவேண்டியது இந்த வெளியுறவுத் துறையே. வெளியுறவுத்துறை கைக்கு வந்தாலும் உடனடியாக மாற்றம் கொண்டு வரமுடியாது. துறை முழுதும் களை எடுக்கப் பட வேண்டும். உண்மையான இந்திய பாதுகாப்பு எது என்று தெரியப்படுத்த வேண்டும். கிருஷ்ண மேனன் காலத்திலேயே அவரது தவறான கணிப்பால் தான் சீனா நம்மீது படை எடுத்தது. அந்தத் துறையின் தவறான போக்கால் தான் இந்தியாவின் நாலு பக்கமும் பாதுகாப்பு பலவீனப்பட்டு உள்ளது. இதுவரை பாதுகாப்பாக இருந்த தென்னிந்தியாவின் பாதுகாப்பையும் இப்போது கேள்விக்குரியதாக்கி இருக்கிறார்கள்.
வெளியுறவுத்துறையை கேட்டுப் பெற்று தேவையான மாற்றங்கள் செய்தால் தான் தமிழர்களுக்கு மட்டுமல்ல.. அனைத்து இந்தியர்களுக்கும் அது தான் பாதுகாப்பு. இந்தியாவிற்கும் பாதுகாப்பு.
அப்பொழுதுதான் உலகமெங்கும் வாழ் தமிழர்களுக்கு மட்டுமில்லை.. தினந்தோறும் பிழைக்கப்போய் குண்டடிபட்டு வந்து நிற்கும் என் சொந்த மண்ணைச்சேர்ந்த ராமேஸ்வரம் மீனவர்கள் உயிருக்கும் அது தான் பாதுகாப்பு..
அதுநாள்வரை உலகத்தமிழர்களுக்கும் மட்டுமல்ல..என் மீனவத் தோழர்களுக்கும் நாதியில்லை என்பது தான் உண்மை.
அன்புடன்
அ.வெற்றிவேல்
தொடர்புக்கு : vetrivel@nsc-ksa.com
செவ்வாய், 14 செப்டம்பர், 2010
தெய்வம் என்பதோர்... பேராசிரியர்.தொ.பரமசிவம்...
(இது பிப்ரவரி 25 அன்று வெளியிட்ட கட்டுரை . கட்டுரையின் முக்கியத்துவம் கருதி இந்தக் கட்டுரை மீள் பதிவேற்றம்)
இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்னரே எழுதி இருக்க வேண்டும். எப்பொழுதெல்லாம் எழுத வேண்டும் என்று நினைத்து தொ.பரமசிவம் அவர்கள் எழுதியுள்ள “தெய்வம் என்பதோர் “ என்ற நூலை எடுத்து ஒவ்வொரு பக்கம் பக்கமாக புரட்டும் போதுதான் ..ஒவ்வொரு வரிகளுக்கும் ஒரு கட்டுரை எழுத வேண்டி இருப்பதாகப்படும்..ஆகவே அவசரப்பட வேண்டாம் என்று நானே முடிவெடுத்துக் கொள்வேன்..இப்படியே இரண்டு ஆண்டுகள் போய்விட்டன..
அதே மாதிரிதான்..தொ.பரமசிவம் அவர்களை பேராசிரியர் என்பதா ஆய்வாளர் என்று எழுதுவதா? என்ற குழப்பத்திலே நாட்கள் ஓடியதும் உண்டு..பேராசிரியர் அவர் பணி. ஆகவே அவரை பேராசிரியர் என்று அழைக்கலாம்தான். ஆனால் நான் நேரில் பார்த்துள்ள பேராசிரியர்கள் என் கண் முன்னர் வந்து போவார்கள்.அவ்வளவுதான் பேராசிரியர் என்று அவரை அழைத்து இழிவு படுத்த வேண்டாம் என்று முடிவெடுப்பேன்..அப்புறம் முனைவர் என்று எழுதலாம் என்றாலோ ஆய்வாளர் என்று எழுதலாம் என்றாலோ இந்த அடைமொழிகளுடன் தமிழ் நாட்டில் உள்ள பெரும்பாலோரை நினைத்து தொ.பரமசிவம் அவர்களை கீழ்மைப்படுத்த வேண்டாம் என்று நினைத்துக் கொள்வேன்., எந்த அடைமொழிகளுடன் அவரை அழைத்தாலும், யானையைப் பார்த்து கண் பார்வை இல்லாதவர்கள் சொன்ன கதையாகிப் போகும்.. அவருடைய ஆளுமையின் ஒரு பகுதிக்குத்தான் எந்த அடைமொழியும் பொருந்தும்.முழு ஆளுமைக்கும் பொருந்தக்கூடிய ஒரு சொல் தேவை..
ஏன் இவ்வளவு முன்னுரை? ஒரு சங்கை அளவாக வைத்துக்கொண்டு கடல் நீரை அளக்க முடியுமா?அந்தப் பயம் தான் எனக்குள்ளும்.. என் அறிவு சங்கு என்றால் அய்யவின் அறிவு கடல்..
தேவநேயப்பாவாணர் அவர்களைப் பற்றிச் சொல்வார்கள்.தனி மனிதனாக இருந்து கொண்டு ஒரு பல்கலைக்கழகம் செய்யவேண்டிய பணிகளை செய்தவர் என்று. அது மாதிரிதான்.. தொ.ப அவர்கள் ஒரு பல்கலைக் கழகத்திற்கு இணையானவர். அவருடைய பண்பாட்டு அசைவுகள் என்ற நூலுக்கு ஆ.இரா.வேங்கடசலபதி எழுதியுள்ளது போல் தொ.ப., அவர்களிடம் இருந்து தெறிக்கும் கருத்துகளும் மேற்கோள்களும், வாழ்ந்து பெற்ற பட்டறிவும் மலைப்பை ஏற்படுத்தக்கூடியவை என்பது நூற்றுக்கு நூறு உண்மை..
2007 டிசம்பர் மாத்த்தில் ஒரு நாள் பாளயங்கோட்டையில் அவருடன் ஒரு இரண்டு மணி நேரம் இருந்தேன்..அந்த மணித்துளிகள் என் வாழ்வில் மறக்க முடியாதவை. இரண்டு மணி நேரத்தில் அவர் என்னிடம் பகிர்ந்து கொண்ட விஷயங்கள் , ஒரு புதிய புத்தகம் போடும் அளவு இருந்த்து..மறுபடியும் சலபதி வார்த்தைகளையே கடன் வாங்கிக் கொள்கிறேன்..”நாம் நனகு அறிந்தது என்று நினைக்கும் விஷயத்தில், புதிய ஒளி பாய்ச்சுவதும், பயனற்ற ஒரு சொல் அல்லது ஒரு பழமொழியிலிருந்து ஒரு சமூகப் புரிதலைச் சொல்வதும் தொ.பவின் கருத்துப் புலப்பாட்டு முறை”
”தெய்வம் என்பதோர்” என்ற இந்தப் புத்தகத்தை புத்தகம் என்பதா? ஆய்வுக்கட்டுரை என்பதா? என்றே தெரியவில்லை..
அடிப்படையில் தொ.ப,.,அவர்கள் ஒரு பெரியாரியச் சிந்தனையாளர்.அவர் சிறு தெய்வஙகள் பற்றியும் தாய்த் தெய்வ வழிபாடு பற்றியும் எழுதுவதும் அதனை பெரியாரிய மார்க்சிய சிந்தனைகளோடு இணைக்கும் அவர் கண்ணோட்டம் தமிழக ஆய்வுலகில் மிகவும் புதியது மட்டுமின்றி மிக முக்கியமானது. தாய்த் தெய்வ வழிபாடு பற்றி மிக அருமையான மூன்று கட்டுரைகள் இத்தொகுப்பில் உள்ளன..
”நாட்டார் தெய்வங்கள் என்ற சொல்லாடல் , ஒரளவு வாசிப்புப் பழக்கம் உள்ளவர்களிடம் ‘சாமியாடி,குறுதிப்பலி,பலி வடிவங்கள் ஆகிய படங்களாகவே விரிகிறது.இந்தக் கணிப்புகள் அனைத்துமே தவறானவையே..நாட்டார் தெய்வங்கள் தத்துவ விசாரங்களில் நொறுங்கிப்போகும் அளவுக்கு மெலிதானவையல்ல.. அவற்றின் வேர்கள் வலிமையானவை அவை வட்டாரத்தன்மையும் உயிர்ப்பும் பன்முகத்தன்மை கொண்டவை. இந்தப் பன்முகத்தன்மை எனபது சைவம், வைணவம்,ஸ்மார்த்தம், இஸ்லாம்,கிறித்துவம் ஆகிய எந்த நிறுவனச் சமயத்தாலும் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட இயலாததாகும்”-பக்கம் .84
அய்யா தொ.ப., அவர்கள் முன்வைக்கும் கருத்து மிகவும் புதியது மட்டுமின்றி மேலும் விவாதத்தை வேண்டி நிற்பவை.சைவம், வைணவம்,இஸ்லாம், கிறிஸ்துவம் ., அனைத்தும் நிறுவனம் சார்ந்த மதஙகள் என்றும் ‘நிறுவனம் “ என்று வந்துவிட்டாலே ‘மேல்-கீழ்’என்ற வரிசை முறையுடன் தான் தமது அதிகாரத்தை கட்டவிழ்த்துவிடுகின்றன..ஆனால் நாட்டார் தெய்வ வழிபாடுகள் இந்த இலக்கணத்தில் இருந்து மாறுபட்டு நிற்கின்றன..
இந்தக்காரணத்தினால் தான் அதிகார மையமாகத் திகழந்த கோயில்களையும் அதனை மையப்படுத்திய ஏற்றத் தாழ்வுகளையும் எதிர்த்து வந்த தந்தை பெரியார்,, ஆண்டு முழுவதும் மண்மேடாக் கிடந்து ஆண்டில் ஒரு முறை தெய்வமாக உருப்பெரும் நாட்டார் தெய்வங்களை பெரியார் எதிர் கொள்ளவில்லை..
இந்த முடிவுக்கு நம்மை இழுத்துச் செல்லும் வழியில் தான தொ.ப., நமது சிந்தனையின் அனைத்து கதவுகளையும் சாளரங்களையும் திறந்து கொண்டே செல்கிறார்..
நூலகத்தில் உட்கார்ந்து கொண்டு பல்வேறு நூல்களில் இருந்து ஆதாரம் திரட்டி ஒரு ஆய்வுக்கட்டுரை எழுதும் ஆய்வாளர் அல்ல..தொ.ப.., கிணற்றடிகளில், கோயில் பிரவாகத்தில், தெருக்களில்,சாவு வீட்டு முற்றத்தில் , அங்கு கிடைக்கும் ஒப்பாரிகளில், கிராம சொலவடைகளில் கிடைக்கும் ஆதாரங்கள் என பல்வேறு களங்களில் இருந்து கிடைத்த ஆதாரங்களோடு தனது ஆய்வுகளை முன் வைப்பது தான் தொ.ப., வின் அரிய பணியாகும்.
இன்னுமொரு முக்கியமான கட்டுரை..
”இந்து” என்ற சொல் சமய ஆதிக்கச் சொல்லாக மட்டுமின்றி அரசியல் ஆதிக்கச் சொல்லாக வளர்ந்திருக்கும் இன்றைய காலகட்டத்தில் இந்து என்பவன் யார்? இந்தியச் அரசியல் சட்டப்பிரிவுகள் “இந்து” என்ற சொல்லாடலுக்கு நேரிடையான வரவிலக்கணத்தை தரவில்லை..என்பது தான் இந்து என்ற சொல்லாடலை வைத்துப் பிழைக்கும் இந்துத்வவாதிகளுக்கு வசதியாகப் போய்விட்டது.ஆகவே இந்து என்ற சொல்லாடலுக்கு அரசியல் சட்டம் நேரிடையான விளக்கம் தரவேண்டும்..அந்தச் சொல் பல்வேறு சமயஙகளையும்,நம்பிக்கைகளையும்,வழிபாட்டு நெறிகளையும் குறிக்கும் சொல் என்பதால் வெவ்வேறு சமயங்களுக்குமான வரம்புகளை நெறிப்படுத்தி சட்டமாக்க வேண்டும்.அதுவரை சமய நல்லிணக்கம் என்பது சமயச் சிந்தனையாளர்களின் கனவாவே இருக்க முடியும்...”
சமய நல்லிணக்கத்தின் ஆணிவேர் எது என்பது பெரியாரியவாதியான அய்யா தொ.ப., அவர்களுக்கு நன்கு தெரிகிறது என்பதால் தான் .. இந்து என்ற சொல்லாடலுக்கு அரசியல் சட்டம் நேரிடையான விளக்கம் தரவேண்டும் என்கிறார்..கோயிலுக்கு நுழைய முடியாத ஒரு கூட்டம், கருவறைக்குள் நுழைய முடியாத் ஒரு கூட்டம்..கருவறைக்குள் மட்டுமே இருக்கும் ஒரு கூட்டம் ..இதெல்லாம் சேர்ந்தது தான் ” இந்து” என்பது ஒரு பித்தலாட்டமாகவே தான் தெரிகிறது.
தமிழ் சமூகத்தின் மீது காதல் கொண்ட அனைவரும் அய்யாவின் எழுத்துக்களை தேடிப் படியுங்கள். கண்டிப்பாக ஒரு புதிய உலகம் தரிசனம் கிடைக்கும்..வாய்ப்பு கிடைத்தால் அய்யாவை நேரில் சந்தித்துப் பேசி ஒவ்வொரு மணித்துளிகளையும் அனுபவியுங்கள்..அவர் நிறைய எழுதவில்லை..ஆகவே அவரைப் பார்க்கச் செல்பவர்கள் ஒலிப்பதிவு கருவியடன் சென்று , பேச்சுப்போக்கில் தெறிக்கும் அனைத்து சங்கதிகளையும் சேமிக்கவும். மிக முக்கியமான சுவையான செய்திகள் உங்கள் தெருவிலே இருந்திருக்கும் ஆனால் உங்களுக்கு தெரிந்திருக்காது..அப்படி உள்ள செய்திகளாகச் சொல்லி புது வெளிச்சம் பாய்ச்சுவது தான் தொ.ப.,வின் உலகம்..
குறிப்பு: அய்யா தொ.பரமசிவம் படங்கள் தமிழினப் போராளி பாமரன் அவர்கள் வலைப்பதிவில் இருந்து அனுமதி பெறாமல் எடுத்தது.அதற்கான நன்றியைத் தெரிவித்துக் கொள்கிறேன். அவர் வலைப்பதிவின் முகவரி: http://pamaran.wordpress.com
அன்புடனும் நன்றியுடனும்
அ.வெற்றிவேல்
தொடர்புக்கு : vetrivel@nsc-ks.com
ஊடகங்களில் குடும்ப ஆதிக்கம்
சமீபத்தில் என் நண்பருடைய முகநூலில் நிலைத்தகவல் (ஃபேஸ்புக் ஸ்டேடஸ் மெசெஜ்) படித்தேன். தன் ஊருக்குச் சென்றவர் அங்கு இருக்கும் நான்கு திரையரங்களிலும் ஒரே குடும்பத்தைச் சேரந்தவர்களின் திரைப்படம் திரையிடப்பட்டுள்ளதாக.. கலைஞரிடம் கேட்டால் அது அவர்கள் தொழில் என்பதாகச் சொல்வார். சன் குழும தொலைக்காட்சி மட்டுமின்றி கலைஞர் குழுமம் மொத்தமாக 10 சானல்கள் , அது மட்டுமின்றி, தற்பொழுது, மூன்று மகன்களின் நிறுவனங்களும் தமிழ்ப் படத்தயாரிப்பிலும், விநியோக வியாபாரங்களிலும் ஈடுபட்டுள்ளார்கள். கூடியவிரைவில் கனிமொழியும், கௌதம்மேனன் இயக்கதில் தமிழ்ப்படம் தயாரிக்க உள்ளதாக ஒரு செய்தியும் படித்தேன். அது எவ்வளவு தூரம் உண்மை என்று தெரியவில்லை. உண்மையாக இருக்கும் பட்சத்தில் ஆச்சர்யப்பட ஒன்றுமில்லை.
பத்திரிக்கை திரைப்படம் இரண்டுமே கலைஞர் அவர்களால் மிக விரும்பிச் செய்யப்படும் பணி என்பது அனைவருக்கும் தெரிந்த விஷயம் தான்.கலைஞர் அவர்கள் இந்த இரண்டு துறைகளையுமே தன் அரசியல் பணிக்கு ஒரு பிரச்சாரமாகப் பயன்படுத்தியது தமிழக வரலாறு. ஆதலால் இன்று அவர்கள் வாரிசுகள் இத்தொழில் இறங்கி இருப்பது எனக்கு ஆச்சர்யமில்லை.அது அவர்கள் தொழில் என்பதால், அதை அவர்கள் லாபகரமாகச் செய்வதிலும் நமக்கு ஏதும் வருத்தமில்லை.
நம் வருத்தம் எல்லாம் ,ரசனை சார்ந்த விஷயங்களை, பொது நலன் சார்ந்த விஷயங்களில் கருத்துக்களை தீர்மானிக்கும் சக்தியாக ஒரு குடும்பம், அதன் ஊதுகுழலாக பத்திரிக்கைகள், வார இதழ்கள், தொலைக்காட்சி என்று அனைத்து ஊடகங்களும் ஒரே அணி என்று இருந்தால், அது மக்களாட்சிக்கு எந்த விதத்தில் உதவும் என்பதுதான். இது தவிர இப்பொழுது தினமலரும், இந்து நாளிதழுமே ஆளுங்கட்சியின் அதிகாரபூரவமற்ற செய்தி நிறுவனங்களாக மாறிப் போய்விட்டதாகத் தெரிகிறது.மக்கள் பிரச்னைகளில் தி.மு.க என்ற கட்சி எடுக்கும் முடிவுகளை மக்களுக்கு கொண்டு செல்லும் கருவியாகத்தான் இந்த ஊடகங்கள் பயன் படும் என்பதைத் தவிர அவர்கள் எடுத்த அந்த முடிவு சரியா தவறா என்ற பொது விவாதத்திற்கு இங்கு இடமிருக்காது. மாற்றுக் கருத்துக்கே இடமில்லாத சூழல் மக்களாட்சிக்கு விரோதமானது என்ற கருத்தை கலைஞர், கனிமொழி என்ற இரண்டு எழுத்தாளர்களுமே ஆதரிப்பார்கள்.
மாற்றுச் சிந்தனைக்கு இடங்கொடுக்க இந்த நேரத்தில் நம் முன்னர் உள்ள தொலைக்காட்சிகள், மக்கள் தொலைக்காட்சியும் ஜெயா வுமே..விஜய் டிவி அரசியல் சார்ந்ததல்ல. மேலும் அது காங்கிரஸ் கட்சி மாதிரி தமிழகத்தை தாண்டி வேறு இடத்தில் இருந்து நிர்வகிக்கப்படுவது..அவர்களுக்கு தமிழக அரசியலோ, தமிழ் மக்கள் பிரச்னைகளோ முக்கியமாகப் படுவது இல்லை. அதனால் தான் அவர்கள் லைவ் ஷோக்களில் அதிகமாக கவனம் செலுத்தி வருகிறார்கள்.
மக்கள் தொலைக்காட்சியின் ஆரம்ப கால நிகழ்ச்சிகள் கண்டு நான் மிகவும் மகிழ்வுற்று திண்ணை இணைய இதழில் அதை வரவேற்று கட்டுரை ஒன்று கூட எழுதியுள்ளேன். ஆனால் மக்கள் ஆதரவைத் திரட்டுவதில் அவர்கள் தோற்றுவிட்டதாக அறிகிறேன்.
ஜெயா தொலைக்காட்சியால் மாற்றுச் சிந்தனைகளுக்கு இடங்கொடுக்க முடியும்.ஆனால் இன்றுவரை அது ஒரு கட்சி சார்பான தொலைக்காட்சி என்ற அளவில் தான் இருக்கிறதே தவிர, அந்த வட்டத்தை விட்டு இன்று வரை வெளிவரமுடியவில்லை.வரும் காலத்திலும் ஜெயா டிவி நிர்வாகத்தால் அந்த புதைகுழியில் இருந்து வெளிவரமுடியுமா என்பது ஒரு பெரிய கேள்விக்குறி.
இந்த நேரத்தில் தான் வலைப்பதிவர்களின் பணி முக்கியமாக எனக்குப் படுகிறது.
ஒரு திரைப்படம் வெளிவந்த உடனேயெ சுடச்சுட தன் கருத்துக்களை பதிந்துவிடத் துடிக்கும் எண்ணற்ற வலைப்பதிவர்கள் மத்தியில், ஒரு 10 விழுக்காடு வலைப்பதிவர்கள் பொது விஷயங்களில் மக்கள் ஆதரவுடன் மக்களுக்கான கருத்தை திரட்ட தம் வலைப்பதிவுகளை பயன்படுத்தலாம் என்பது என் கருத்து.
சென்ற மாதம் ஜாமீனில் வெளிவர முடியாத வழக்கில் அடைக்கப்பட்ட சவுக்கு இரண்டே நாளில் வெளிவந்ததற்கும், ஐ.ஏ.எஸ் அதிகாரி உமாசங்கர் தற்காலிக இடைநீக்கம்,திரும்பிப் பெறப்பட்டதற்கும் வேறு ஏதும் அரசியல் காரணங்கள் இருந்தாலும், வலைப்பதிவர்கள் ஒன்றுபட்டு கொடுத்த எதிர்ப்புக் குரலும் காரணமாக இருக்கலாம் என்று நினைக்கிறேன்..
ஆகவெ பொது நலன் சார்ந்து சிந்திக்கும் அனைத்து வலைப்பதிவர்களும், அரசு எடுக்கும் முடிவுகளுக்கு ஆதரவாகவும், மக்கள் விரோதமாக இருந்தால் அதை எதிர்த்தும் துணிச்சலுடன் பதிவிட வேண்டும் என்று கேட்டுக் கொள்கிறேன்..
இது மட்டுமின்றி, ஃபேஸ்புக்,ஆர்குட்,டுவிட்டர் போன்ற பொதுத் தளங்களிலும் தங்களது கருத்துகளை ஆழமாகவும் அறிவுபூர்வமாகவும் பதிவிட வேண்டுகிறேன்
இது ஒன்று தான் இப்பொழுது நம்முன் உள்ள ஒரே வழி..
நன்றியுடன்
அன்புடன்
அ.வெற்றிவேல்
தொடர்புக்கு : vetrivel@nsc-ksa.com
பத்திரிக்கை திரைப்படம் இரண்டுமே கலைஞர் அவர்களால் மிக விரும்பிச் செய்யப்படும் பணி என்பது அனைவருக்கும் தெரிந்த விஷயம் தான்.கலைஞர் அவர்கள் இந்த இரண்டு துறைகளையுமே தன் அரசியல் பணிக்கு ஒரு பிரச்சாரமாகப் பயன்படுத்தியது தமிழக வரலாறு. ஆதலால் இன்று அவர்கள் வாரிசுகள் இத்தொழில் இறங்கி இருப்பது எனக்கு ஆச்சர்யமில்லை.அது அவர்கள் தொழில் என்பதால், அதை அவர்கள் லாபகரமாகச் செய்வதிலும் நமக்கு ஏதும் வருத்தமில்லை.
நம் வருத்தம் எல்லாம் ,ரசனை சார்ந்த விஷயங்களை, பொது நலன் சார்ந்த விஷயங்களில் கருத்துக்களை தீர்மானிக்கும் சக்தியாக ஒரு குடும்பம், அதன் ஊதுகுழலாக பத்திரிக்கைகள், வார இதழ்கள், தொலைக்காட்சி என்று அனைத்து ஊடகங்களும் ஒரே அணி என்று இருந்தால், அது மக்களாட்சிக்கு எந்த விதத்தில் உதவும் என்பதுதான். இது தவிர இப்பொழுது தினமலரும், இந்து நாளிதழுமே ஆளுங்கட்சியின் அதிகாரபூரவமற்ற செய்தி நிறுவனங்களாக மாறிப் போய்விட்டதாகத் தெரிகிறது.மக்கள் பிரச்னைகளில் தி.மு.க என்ற கட்சி எடுக்கும் முடிவுகளை மக்களுக்கு கொண்டு செல்லும் கருவியாகத்தான் இந்த ஊடகங்கள் பயன் படும் என்பதைத் தவிர அவர்கள் எடுத்த அந்த முடிவு சரியா தவறா என்ற பொது விவாதத்திற்கு இங்கு இடமிருக்காது. மாற்றுக் கருத்துக்கே இடமில்லாத சூழல் மக்களாட்சிக்கு விரோதமானது என்ற கருத்தை கலைஞர், கனிமொழி என்ற இரண்டு எழுத்தாளர்களுமே ஆதரிப்பார்கள்.
மாற்றுச் சிந்தனைக்கு இடங்கொடுக்க இந்த நேரத்தில் நம் முன்னர் உள்ள தொலைக்காட்சிகள், மக்கள் தொலைக்காட்சியும் ஜெயா வுமே..விஜய் டிவி அரசியல் சார்ந்ததல்ல. மேலும் அது காங்கிரஸ் கட்சி மாதிரி தமிழகத்தை தாண்டி வேறு இடத்தில் இருந்து நிர்வகிக்கப்படுவது..அவர்களுக்கு தமிழக அரசியலோ, தமிழ் மக்கள் பிரச்னைகளோ முக்கியமாகப் படுவது இல்லை. அதனால் தான் அவர்கள் லைவ் ஷோக்களில் அதிகமாக கவனம் செலுத்தி வருகிறார்கள்.
மக்கள் தொலைக்காட்சியின் ஆரம்ப கால நிகழ்ச்சிகள் கண்டு நான் மிகவும் மகிழ்வுற்று திண்ணை இணைய இதழில் அதை வரவேற்று கட்டுரை ஒன்று கூட எழுதியுள்ளேன். ஆனால் மக்கள் ஆதரவைத் திரட்டுவதில் அவர்கள் தோற்றுவிட்டதாக அறிகிறேன்.
ஜெயா தொலைக்காட்சியால் மாற்றுச் சிந்தனைகளுக்கு இடங்கொடுக்க முடியும்.ஆனால் இன்றுவரை அது ஒரு கட்சி சார்பான தொலைக்காட்சி என்ற அளவில் தான் இருக்கிறதே தவிர, அந்த வட்டத்தை விட்டு இன்று வரை வெளிவரமுடியவில்லை.வரும் காலத்திலும் ஜெயா டிவி நிர்வாகத்தால் அந்த புதைகுழியில் இருந்து வெளிவரமுடியுமா என்பது ஒரு பெரிய கேள்விக்குறி.
இந்த நேரத்தில் தான் வலைப்பதிவர்களின் பணி முக்கியமாக எனக்குப் படுகிறது.
ஒரு திரைப்படம் வெளிவந்த உடனேயெ சுடச்சுட தன் கருத்துக்களை பதிந்துவிடத் துடிக்கும் எண்ணற்ற வலைப்பதிவர்கள் மத்தியில், ஒரு 10 விழுக்காடு வலைப்பதிவர்கள் பொது விஷயங்களில் மக்கள் ஆதரவுடன் மக்களுக்கான கருத்தை திரட்ட தம் வலைப்பதிவுகளை பயன்படுத்தலாம் என்பது என் கருத்து.
சென்ற மாதம் ஜாமீனில் வெளிவர முடியாத வழக்கில் அடைக்கப்பட்ட சவுக்கு இரண்டே நாளில் வெளிவந்ததற்கும், ஐ.ஏ.எஸ் அதிகாரி உமாசங்கர் தற்காலிக இடைநீக்கம்,திரும்பிப் பெறப்பட்டதற்கும் வேறு ஏதும் அரசியல் காரணங்கள் இருந்தாலும், வலைப்பதிவர்கள் ஒன்றுபட்டு கொடுத்த எதிர்ப்புக் குரலும் காரணமாக இருக்கலாம் என்று நினைக்கிறேன்..
ஆகவெ பொது நலன் சார்ந்து சிந்திக்கும் அனைத்து வலைப்பதிவர்களும், அரசு எடுக்கும் முடிவுகளுக்கு ஆதரவாகவும், மக்கள் விரோதமாக இருந்தால் அதை எதிர்த்தும் துணிச்சலுடன் பதிவிட வேண்டும் என்று கேட்டுக் கொள்கிறேன்..
இது மட்டுமின்றி, ஃபேஸ்புக்,ஆர்குட்,டுவிட்டர் போன்ற பொதுத் தளங்களிலும் தங்களது கருத்துகளை ஆழமாகவும் அறிவுபூர்வமாகவும் பதிவிட வேண்டுகிறேன்
இது ஒன்று தான் இப்பொழுது நம்முன் உள்ள ஒரே வழி..
நன்றியுடன்
அன்புடன்
அ.வெற்றிவேல்
தொடர்புக்கு : vetrivel@nsc-ksa.com
திங்கள், 13 செப்டம்பர், 2010
இறை நம்பிக்கை
கடவுள் என்னும் கோட்பாடு எனக்கு ஏற்புடைத்ததல்ல; அது அறிவுக்குப் புறம்பானது—ஐன்ஸ்டீன்
நான் மிகவும் விரும்பிப் படிக்கும் வலைத்தளங்களில் அய்யா தருமி, வால்பையைன், All inAll அழகுராஜா,ருத்ரன் போன்றவர்களின் தளங்கள். எனது விருப்பத்திற்கு முதல் காரணம் இவர்கள் அனைவருமே இறை நம்பிக்கையை கேள்விக்குட்படுத்துவது தான்..
சிவகங்கை ஒத்த அக்ரஹாரத்தில் வளர்ந்தவன் நான்.. சிறு வயதில் கோவில் கோவிலாக திரிந்தவன்.மார்கழி மாதங்களில் 4 மணிக்கு எழுந்து எல்லாக் கோவில்களுக்கும் சென்று வந்தவன்.. கல்லூரிப் பருவத்தில் எனக்குள் ஏற்பட்ட கருத்து மாற்றங்கள், பெரியாரிஸம், கம்யூனிஸம் போன்ற சித்தாந்தங்கள் என்னை கவரவே, எப்பொழுது கடவுள் என் மனதில் இருந்து வெளியேறினார் என்று தெரியவில்லை.பகலவனைக் கண்ட பனி விலகுவது போல அதிகம் படிக்கப் படிக்க கடவுள் எப்பொழுது என் மனதில் இருந்து விலகினார் என்று சொல்லத் தோன்றவில்லை.கல்லூரிக்கு நுழைந்த காலத்தில் நான் படித்த ராகுல சாங்கிருத்தாயனின் “வால்கா முதல் கங்கை வரை” , என் சிந்தனைகளைத் திருப்பிப் போட்ட புத்தகம்.
கடவுள் இருக்கிறார் என்று எடுத்துக் கொண்டாலும், கடவுள் இயற்கைக்கு முன்னர் தோற்று, இருந்த இடம் தெரியாமல் போன சந்தர்ப்பங்களை இந்த 50 வருட வாழ்க்கையில் பலமுறை நான் சந்திக்க நேர்ந்தது.. இந்த நூற்றாண்டின் ஆரம்பத்திலேயே மிகப் பெரும் தோல்வியைச் சந்தித்து எங்கு இருக்கிறார் என்று விளம்பரப்படுத்தும் நிலையில் நாம் வணங்கும் அனைத்து கடவுள்களும் தோற்றுபோன சம்பவம் சுனாமி ஆகும்..இது கடவுள் இயற்கையிடம் தோற்றுப்போன சம்பவம்.. இரண்டாவது முள்ளிவாய்க்கால் அவலம்..இது அரசு அதிகாரத்தின் முன்னர் கடவுள் தோற்கடிக்கப்பட்ட சம்பவம்.. ஒட்டுமொத்தமாக ஒரு இனமே கடவுளுக்குப் பிடிக்காமல் போகுமா என்ன? அப்படி ஒரு இனமே பிடிக்காமல் போன கடவுள் இருந்தால் என்ன? இல்லாமல் போனால் என்ன? அறிவுள்ள மக்களால் கடவுள் தோற்கடிக்கப்பட்ட சம்பவங்கள் இங்கு ஆயிரக்கணக்கில் உண்டு.அறிவியல் கண்டுபிடிப்புகளை மட்டும் சொல்லவில்லை. தான் தான் கடவுள் என்ற பிம்பத்தை கட்டமைத்துள்ள பங்காரு அடிகளார் முதல் நித்தியானந்தா வரை, கடவுளை தோற்கடித்தவர்கள் தான்.
கடவுளே கேள்விக்கும் கேலிக்கும் ஆளான சந்தர்ப்பங்களே அளவிட முடியாமல் இங்கு இருக்கும் போது,கடவுள்களைத் தூக்கி நிறுத்தப் புறப்பட்ட மதங்கள் நிலை இன்னும் கேலிக்குரியதாகி இருக்கிறது..
மனிதனின் இன்றைய வாழ்வே கேள்விகளால் ஆனது.ஆனால் மத நம்பிக்கைகளை மட்டும் கேள்விகள் கேட்கக்கூடாது என்பதே ஒரு பெரிய பித்தலாட்டம்..
அதிலும் எந்த கேள்வியைக் கேட்டாலும் என் முன்னோர்கள் சொன்னார்கள். என் வேதப் புத்தகத்தில் இருக்கிறது..கடவுள் அருளிச் செயத எங்கள் புத்த்கத்தில் இருக்கிறது என்றெல்லாம் சொல்லிக்கொண்டு கேள்வி கேட்காமல் இருப்பதை விட மடத்தனம் எதுவும் இல்லை.கடவுளால் சொல்லப்பட்ட புத்தகம், கடவுள் மறந்து போனதைச் சொல்ல அப்புத்தகத்திற்கு உபநூல் என்று ஏகப்பட்ட தொகுப்புகள். முன்னோர்கள் சொன்னதோ, புத்தகங்கள் சொல்வதோ , உன் அறிவுக்கு அது சரியாகப் படுகிறதா என யோசிக்காதவன் மனிதனாக இருக்கவே தகுதி இல்லாதவன்.
தந்தை பெரியார் என்ன சொல்கிறார் எனப் பார்ப்போம். ””மதம் எப்படி ஏற்பட்டது? மனிதன் காட்டுமிராண்டியாக இருந்த காலத்தில் , அவரவர் புத்திக்கு தகுந்த படி ”மக்கள் நன்மைக்கு” என்ற கருத்திலே சொல்லப்பட்ட விஷ்யங்கள் தான்.பெரும்பாலும் இதை எந்த மனிதனும் ஒத்துக் கொள்வான். மற்றும் அந்தக் காலத்திற்கும் இந்தக் காலத்திற்கும் இருக்கிற வித்தியாசம், அந்தக் காலத்து மனிதனுக்கு இருந்த அறிவுக்கும், இந்தக் காலத்து மனிதனுக்குள்ள அறிவுத்திறமை இரண்டிற்குமுள்ள வித்தியாசத்தையும் எந்த மனிதனும் ஒத்துக் கொள்வான்.ஆனாலும் அவர்கள் பெரியவர்கள் தெய்வீகத் தனமை கொண்டவர்கள் அவர்கள் சொல்வதை நாம் கண்டிப்பாய் பின்பற்ற வேண்டும் அது எக்காலத்திற்கும் ஏற்றது என்று எதைஎதையெல்லாமோ சொல்லி அதை நிலைநிறுத்த்த் தகுந்த வண்ணத்தில் பேசுவார்கள். சுருக்கமாகச் சொல்லப்போனால் மனிதனும் மதமும் என்றாலே அறிவும் மடமையும் என்று தான் பொருள் கொள்ளவேண்டும்”””தந்தை பெரியார்.
மேலே சொன்ன பெரியாரின் விளக்கம் என் சிந்தனைக்கும் அறிவுக்கும் பொருத்தமாகப்படுவதால் இதை நான் ஏற்றுக் கொண்டேன்.
”மாற்றம் ஒன்று தான் என்றும் மாறாதது”என்பது வாழ்வின் அடிப்படைத் தத்துவம். இந்த அடிப்படைத் தத்துவத்தையே புரிந்து கொள்ள மறுத்து, ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் சொன்னதை, இன்றும் அது நூற்றுக்கு நூறு பொருத்தமாக இருக்கிறது என்று கூறிக்கொண்டு, கடவுளையும், மதத்தையும் தூக்கிப்பிடித்துக் கொண்டு இருக்கும் மனிதர்களை நாம் புறந்தள்ளுவோம்.
நட்சத்திரப்பதிவராக முதல் கட்டுரையாக ஏன் இதை அமைத்துள்ளேன் என்றால், உலக மக்கள் முன் உள்ள மிகப்பெரும் சவால் இந்த மதத் தீவிரவாதம் தான். இன்று இக்கட்டுரை எழுதும் தேதி 9/11. அனவருக்கும் தெரியும்..இந்தத் தேதியில் நடைபெற்ற கோரசம்பவம். தம் மதங்களை நிறுவனமாக்கி அதை முன்னிறுத்த சில இளைஞர்களை தேர்ந்தெடுத்து மூளைச் சலவை செய்யப்பட்டு இன்று மிகத் திவீரமாக பரவிவரும் கொடிய நோய்’மதத் தீவிரவாதம்”. கலைஞரால் சிவகங்கை சின்னப்புள்ளை என்று செல்லமாக அழைக்கப்பட்ட மைய உள்துறை அமைச்சர் ப.சி. யை நான் பெரிதும் மதிப்பது இல்லை.. இருந்தாலும் சமீபத்தில் அவர் சொன்ன ”காவித் தீவிரவாதம்” என்ற ஒற்றை வார்ததை அவர்மேல் பெரும் மதிப்பை ஏற்படுத்தி இருக்கிறது.ஆம் தீவிரவாதம் எந்த மதத்தின் பெயரால் வந்தாலும் எதிர்க்க வேண்டியது ஒவ்வொரு மனிதனின் கடமை.
இறுதியாக பெரியார் சொல்வதை மேற்கோள் காட்டி இதை முடிக்கிறேன்.
“கடவுளாகட்டும் மதமாகட்டும்,பக்தியாகட்டும், மோட்சமாகட்டும் எதை வேண்டுமானாலும் வைத்துக்கொள்.அது தனிமனிதனுடைய தனிச் சொத்து. உலகத்திற்கான பொதுச் சொத்தல்ல..ஒழுக்கம், நாணயம்,உண்மை இதெல்லாம் பொதுச் சொத்து. மனித சமுதாயத்திலே இது கேடாயிருந்தால் அது சமுதாயத்திற்கு கேடு”
இன்னொரு கோத்ரா ரயில் எரிப்புச் சம்பவமோ, அதைத் தொடர்ந்து நடந்த இந்துத் தீவிரவாதிகளின் வெறியாட்டமோ, செப்டம்பர் 11 சம்பவமோ நடைபெறாமல் காக்க வேண்டியது நம் இளைஞர்கள் கையில் உள்ளது.. கடவுளையும் மதங்களையும் தூக்கிபோட்டு விட்டு மனித நேயம் காக்க வாருங்கள்
நன்றியுடன்
அன்புடன்
அ.வெற்றிவேல்
தொடர்புக்கு : vetrivel@nsc-ksa.com
நான் மிகவும் விரும்பிப் படிக்கும் வலைத்தளங்களில் அய்யா தருமி, வால்பையைன், All inAll அழகுராஜா,ருத்ரன் போன்றவர்களின் தளங்கள். எனது விருப்பத்திற்கு முதல் காரணம் இவர்கள் அனைவருமே இறை நம்பிக்கையை கேள்விக்குட்படுத்துவது தான்..
சிவகங்கை ஒத்த அக்ரஹாரத்தில் வளர்ந்தவன் நான்.. சிறு வயதில் கோவில் கோவிலாக திரிந்தவன்.மார்கழி மாதங்களில் 4 மணிக்கு எழுந்து எல்லாக் கோவில்களுக்கும் சென்று வந்தவன்.. கல்லூரிப் பருவத்தில் எனக்குள் ஏற்பட்ட கருத்து மாற்றங்கள், பெரியாரிஸம், கம்யூனிஸம் போன்ற சித்தாந்தங்கள் என்னை கவரவே, எப்பொழுது கடவுள் என் மனதில் இருந்து வெளியேறினார் என்று தெரியவில்லை.பகலவனைக் கண்ட பனி விலகுவது போல அதிகம் படிக்கப் படிக்க கடவுள் எப்பொழுது என் மனதில் இருந்து விலகினார் என்று சொல்லத் தோன்றவில்லை.கல்லூரிக்கு நுழைந்த காலத்தில் நான் படித்த ராகுல சாங்கிருத்தாயனின் “வால்கா முதல் கங்கை வரை” , என் சிந்தனைகளைத் திருப்பிப் போட்ட புத்தகம்.
கடவுள் இருக்கிறார் என்று எடுத்துக் கொண்டாலும், கடவுள் இயற்கைக்கு முன்னர் தோற்று, இருந்த இடம் தெரியாமல் போன சந்தர்ப்பங்களை இந்த 50 வருட வாழ்க்கையில் பலமுறை நான் சந்திக்க நேர்ந்தது.. இந்த நூற்றாண்டின் ஆரம்பத்திலேயே மிகப் பெரும் தோல்வியைச் சந்தித்து எங்கு இருக்கிறார் என்று விளம்பரப்படுத்தும் நிலையில் நாம் வணங்கும் அனைத்து கடவுள்களும் தோற்றுபோன சம்பவம் சுனாமி ஆகும்..இது கடவுள் இயற்கையிடம் தோற்றுப்போன சம்பவம்.. இரண்டாவது முள்ளிவாய்க்கால் அவலம்..இது அரசு அதிகாரத்தின் முன்னர் கடவுள் தோற்கடிக்கப்பட்ட சம்பவம்.. ஒட்டுமொத்தமாக ஒரு இனமே கடவுளுக்குப் பிடிக்காமல் போகுமா என்ன? அப்படி ஒரு இனமே பிடிக்காமல் போன கடவுள் இருந்தால் என்ன? இல்லாமல் போனால் என்ன? அறிவுள்ள மக்களால் கடவுள் தோற்கடிக்கப்பட்ட சம்பவங்கள் இங்கு ஆயிரக்கணக்கில் உண்டு.அறிவியல் கண்டுபிடிப்புகளை மட்டும் சொல்லவில்லை. தான் தான் கடவுள் என்ற பிம்பத்தை கட்டமைத்துள்ள பங்காரு அடிகளார் முதல் நித்தியானந்தா வரை, கடவுளை தோற்கடித்தவர்கள் தான்.
கடவுளே கேள்விக்கும் கேலிக்கும் ஆளான சந்தர்ப்பங்களே அளவிட முடியாமல் இங்கு இருக்கும் போது,கடவுள்களைத் தூக்கி நிறுத்தப் புறப்பட்ட மதங்கள் நிலை இன்னும் கேலிக்குரியதாகி இருக்கிறது..
மனிதனின் இன்றைய வாழ்வே கேள்விகளால் ஆனது.ஆனால் மத நம்பிக்கைகளை மட்டும் கேள்விகள் கேட்கக்கூடாது என்பதே ஒரு பெரிய பித்தலாட்டம்..
அதிலும் எந்த கேள்வியைக் கேட்டாலும் என் முன்னோர்கள் சொன்னார்கள். என் வேதப் புத்தகத்தில் இருக்கிறது..கடவுள் அருளிச் செயத எங்கள் புத்த்கத்தில் இருக்கிறது என்றெல்லாம் சொல்லிக்கொண்டு கேள்வி கேட்காமல் இருப்பதை விட மடத்தனம் எதுவும் இல்லை.கடவுளால் சொல்லப்பட்ட புத்தகம், கடவுள் மறந்து போனதைச் சொல்ல அப்புத்தகத்திற்கு உபநூல் என்று ஏகப்பட்ட தொகுப்புகள். முன்னோர்கள் சொன்னதோ, புத்தகங்கள் சொல்வதோ , உன் அறிவுக்கு அது சரியாகப் படுகிறதா என யோசிக்காதவன் மனிதனாக இருக்கவே தகுதி இல்லாதவன்.
தந்தை பெரியார் என்ன சொல்கிறார் எனப் பார்ப்போம். ””மதம் எப்படி ஏற்பட்டது? மனிதன் காட்டுமிராண்டியாக இருந்த காலத்தில் , அவரவர் புத்திக்கு தகுந்த படி ”மக்கள் நன்மைக்கு” என்ற கருத்திலே சொல்லப்பட்ட விஷ்யங்கள் தான்.பெரும்பாலும் இதை எந்த மனிதனும் ஒத்துக் கொள்வான். மற்றும் அந்தக் காலத்திற்கும் இந்தக் காலத்திற்கும் இருக்கிற வித்தியாசம், அந்தக் காலத்து மனிதனுக்கு இருந்த அறிவுக்கும், இந்தக் காலத்து மனிதனுக்குள்ள அறிவுத்திறமை இரண்டிற்குமுள்ள வித்தியாசத்தையும் எந்த மனிதனும் ஒத்துக் கொள்வான்.ஆனாலும் அவர்கள் பெரியவர்கள் தெய்வீகத் தனமை கொண்டவர்கள் அவர்கள் சொல்வதை நாம் கண்டிப்பாய் பின்பற்ற வேண்டும் அது எக்காலத்திற்கும் ஏற்றது என்று எதைஎதையெல்லாமோ சொல்லி அதை நிலைநிறுத்த்த் தகுந்த வண்ணத்தில் பேசுவார்கள். சுருக்கமாகச் சொல்லப்போனால் மனிதனும் மதமும் என்றாலே அறிவும் மடமையும் என்று தான் பொருள் கொள்ளவேண்டும்”””தந்தை பெரியார்.
மேலே சொன்ன பெரியாரின் விளக்கம் என் சிந்தனைக்கும் அறிவுக்கும் பொருத்தமாகப்படுவதால் இதை நான் ஏற்றுக் கொண்டேன்.
”மாற்றம் ஒன்று தான் என்றும் மாறாதது”என்பது வாழ்வின் அடிப்படைத் தத்துவம். இந்த அடிப்படைத் தத்துவத்தையே புரிந்து கொள்ள மறுத்து, ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் சொன்னதை, இன்றும் அது நூற்றுக்கு நூறு பொருத்தமாக இருக்கிறது என்று கூறிக்கொண்டு, கடவுளையும், மதத்தையும் தூக்கிப்பிடித்துக் கொண்டு இருக்கும் மனிதர்களை நாம் புறந்தள்ளுவோம்.
நட்சத்திரப்பதிவராக முதல் கட்டுரையாக ஏன் இதை அமைத்துள்ளேன் என்றால், உலக மக்கள் முன் உள்ள மிகப்பெரும் சவால் இந்த மதத் தீவிரவாதம் தான். இன்று இக்கட்டுரை எழுதும் தேதி 9/11. அனவருக்கும் தெரியும்..இந்தத் தேதியில் நடைபெற்ற கோரசம்பவம். தம் மதங்களை நிறுவனமாக்கி அதை முன்னிறுத்த சில இளைஞர்களை தேர்ந்தெடுத்து மூளைச் சலவை செய்யப்பட்டு இன்று மிகத் திவீரமாக பரவிவரும் கொடிய நோய்’மதத் தீவிரவாதம்”. கலைஞரால் சிவகங்கை சின்னப்புள்ளை என்று செல்லமாக அழைக்கப்பட்ட மைய உள்துறை அமைச்சர் ப.சி. யை நான் பெரிதும் மதிப்பது இல்லை.. இருந்தாலும் சமீபத்தில் அவர் சொன்ன ”காவித் தீவிரவாதம்” என்ற ஒற்றை வார்ததை அவர்மேல் பெரும் மதிப்பை ஏற்படுத்தி இருக்கிறது.ஆம் தீவிரவாதம் எந்த மதத்தின் பெயரால் வந்தாலும் எதிர்க்க வேண்டியது ஒவ்வொரு மனிதனின் கடமை.
இறுதியாக பெரியார் சொல்வதை மேற்கோள் காட்டி இதை முடிக்கிறேன்.
“கடவுளாகட்டும் மதமாகட்டும்,பக்தியாகட்டும், மோட்சமாகட்டும் எதை வேண்டுமானாலும் வைத்துக்கொள்.அது தனிமனிதனுடைய தனிச் சொத்து. உலகத்திற்கான பொதுச் சொத்தல்ல..ஒழுக்கம், நாணயம்,உண்மை இதெல்லாம் பொதுச் சொத்து. மனித சமுதாயத்திலே இது கேடாயிருந்தால் அது சமுதாயத்திற்கு கேடு”
இன்னொரு கோத்ரா ரயில் எரிப்புச் சம்பவமோ, அதைத் தொடர்ந்து நடந்த இந்துத் தீவிரவாதிகளின் வெறியாட்டமோ, செப்டம்பர் 11 சம்பவமோ நடைபெறாமல் காக்க வேண்டியது நம் இளைஞர்கள் கையில் உள்ளது.. கடவுளையும் மதங்களையும் தூக்கிபோட்டு விட்டு மனித நேயம் காக்க வாருங்கள்
நன்றியுடன்
அன்புடன்
அ.வெற்றிவேல்
தொடர்புக்கு : vetrivel@nsc-ksa.com
ஞாயிறு, 12 செப்டம்பர், 2010
தொட்டுத் தொடரும் என் எழுத்துலகம்
நான் ஒன்றும் பிரபலமான பதிவர் இல்லை..அனைத்து தளங்களுக்கும் சென்று படிப்பதோடு சரி. பின்னூட்டங்களும் அதிகமாகப் போட்டது கிடையாது.. ஒரு வருடம் கூட நிறையாத வலைப்பதிவர் நான். இந்த 8 மாதங்களில் நான் எழுதியது மொத்தமே 21 கட்டுரைகள் தான். இருந்தும், எந்தப் பின்புலமும் இல்லாத என்னை நடசத்திரப் பதிவராக தேர்ந்தெடுத்து என்னையும் என் எழுத்தையும் கௌரவப்படுத்தியுள்ள தமிழ் மணத்திற்கும் அதன் நிர்வாகிகளுக்கும் என் நெஞ்சம் நிறைந்த நன்றிகளோடு ஒரு வாரம் என் கருத்துக்களை தங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்கிறேன்..ஆதரவிற்கு நன்றிகள்.
வலைப்பதிவுக்குத் தான் நான் சின்னவன்., புதியவன்..ஆனால் தமிழ் அச்சு ஊடகங்களுக்கும் எனக்குமான தொடர்பு 30 வருஷங்களுக்கும் கொஞ்சம் அதிகமானது.. இன்றைய ஆனந்தவிகடன் மாணவப் பத்திரிக்கையாளர் திட்டத்திற்கு முன்னோடியான வார இதழ்,1980-ல் திசைகள் மூலமாக திரு.மாலன் அவர்களால் தழிழ் அச்சு ஊடகத்திற்கு அறிமுகம்..
மிகவும் சின்ன வயதிலேயே எனக்கும் புத்தகங்களுக்குமான உறவு ஆரம்பித்துவிட்டது.பெரிய குடும்பத்தில் 11 குழந்தைகளுக்கு நடுவில் ஏழாவதாக பிறந்ததால், வீட்டில் பேசுவது என்பதே அரிது.. அதனால் பொது இடங்களில் ஏற்பட்ட கூச்சம் காரணமாக புத்தகம் பக்கம் ஒதுங்கினேன்.. அப்பொழுது ஒன்றிணைந்த ராமநாதபுரம் மாவட்ட மைய நூலகம் சிவகங்கையில் இருந்தது. அதுதான் என்னை வளர்த்தெடுத்தது.. நண்பர்களுடன் சேர்ந்து எல்லா ஆண்டு விடுமுறையிலும் கையழுத்துப் பிரதிகள் நட்த்துவது தான் எங்கள் பொழுதுபோக்கு..கூட்டல், நண்பன், மணியோசை, கேள்வி ., இவை எல்லாம் நானும் நண்பர்களும் சேர்ந்து நடத்திய கையெழுத்து இதழ்கள்..அன்றைய கல்கண்டு, குமுதம் இதழ்களைப் பார்த்து அதன் பாதிப்பில் எழுதியவை..
என் பள்ளிப்பருவதில் சிவகங்கையில் தெருவுக்கு தெரு படிப்பகங்கள்.. அரசியல் சினிமா பற்றிய பேச்சுகள் இவைதான் என்னை அதிகம் கவர்ந்தவைகள்.. அழகப்பா பொறியியல் கல்லூரியில் சேர்ந்து அங்கு கிடைத்த நண்பர்கள் வட்டம் என் அறிவை விசாலாமாக்கியது..
தமிழ் சினிமாவில் அது ஒரு பொற்காலம்.. பாரதிராஜா, மகேந்திரன்,பாலு மகேந்திரா, ருத்ரய்யா போன்றவர்கள் இயங்கி வந்த பொற்காலம். குடும்ப சென்டிமெண்ட் படங்கள் எடுத்து வந்த பீம்சிங் கூட ஜெயகாந்தன் கதையைப் படமாக்க வேண்டிய கட்டாயம்.. இளையராஜா என்ற மாமேதை மேலே வந்து கொண்டிருந்த காலம். சிவாஜி, எம்.ஜி.ஆருக்குப் பிறகு அடுத்த தலமுறையில் ரஜினி,கமல் பெரும் நடிகர்களாக உருவாகிக் கொண்டிருந்த காலம்..
இலக்கியம், திரைப்படம் இரண்டிலும் ஒரு ஆரோக்கியமான சூழல். உருவாகிருந்த காலகட்டம். இவைகளே என்னை எழுதத் தூண்டின.. கல்லூரி மாணவர்களுடன் உல்லாசப் பயணம் போகும்போதெல்லாம்... பெங்களூர் என்றால் சுஜாதாவைப் பார்க்கப் போவதும், டெல்லி என்றால் தி.ஜானகிராமன், வெங்கட் சுவாமிநாதன் என்றும், சென்னை என்றால் மாலன் , பாலகுமாரன் என்றும் தேடி தேடிப் போய்ப் பார்த்தகாலம்..மோகமுள் படித்துவிட்டு கும்பகோணம் போய், பாபு,யமுனா இருந்த தெருக்களை பார்த்து வரும் அளவுக்கு பைத்தியமாக இருந்தவன்..சென்ற விடுமுறையில் கூட பாளையங்கோட்டை சென்று அய்யா தொ.பரமசிவம் அவர்களைச் சந்த்திது வந்தேன்.
மதிப்பிற்குரிய மாலனோடு எனக்கு கிடைத்த அறிமுகம் அச்சு ஊடகங்களுடான கதவைத் திறந்துவிட்டது.. கதவு திறந்து கிடநதாலும். என்னால் தான் முழுதாகப் பங்கு பெற முடியவில்லை..அடிப்படையில் நான் ஒரு படிப்பாளி.. எழுதுவது என்பது எப்போதுதாவது தான்...ஆகவே ரொம்பவும் கொஞ்சமாகத் தான் எழுதினேன்
1983-ல் மதிப்பிற்குரிய சுந்தரராமசாமி அவர்களின் அறிமுகம். ஜே.ஜே.குறிப்புகள் படித்துவிட்டு நாகர்கோவில் சென்று அவரைப் பார்த்து, அவருடனான அறிமுகம் எனக்குப் புதிய திசைகளை எனக்கு காட்டியது. சிறுபத்திரிகை எழுத்தாளர்களுடான பழக்கம் அது மூலம் ஏற்பட்டது..பெங்களுர் மகாலிங்கம், தமிழினி வசந்தகுமார், பஷீர், சி.மோகன், திலீப்குமார்,கவிஞர் சுகுமாரன்,பாதசாரி, ஷேசையா ரவி,பௌத்த அய்யனார் எனப் புதிய அறிமுகம்.. புதிய எழுத்தாளர்கள்., புதிய பார்வைகள்.. எழுதுவதை மூட்டை கட்டி வைத்துவிட்டு படிக்க ஆரம்பித்தேன்.. 1994- என் முதல் சிறுகதை குமுதம் இதழில் வந்தது. அதைத் தொடர்ந்து சில சிறுகதைகள் குமுதத்தில் வந்தன..அது கொடுத்த உற்சாகம்..தினமணி நாளிதழில் நடுப்பக்க கட்டுரைகள்.. அதன் பின்னர் இந்தியா டுடேவில் என் கட்டுரை..
2001-க்குப் பிறகு திண்ணை இணைய இதழில் தான் நான் தொடர்ந்து எழுத ஆரம்பித்தேன்..
இப்படி அங்கொன்றும் இங்கொன்றுமாக எழுதிக்கொண்டிருந்த எனக்கு கவிஞர் தேனம்மை லெக்ஷ்மணனோட ஏற்பட்ட நட்பு.. அவர் தனது வலைத்தளத்தை (சும்மா) எனக்கு அறிமுகப்படுத்தினார்.அது நாள்வரை வலைத்தளம் எனக்கு அறிமுகம் இல்லை. என் எழுத்துகளைப் பற்றி அறிந்த அவரும் என் மச்சினன் தினேஷ் பாபுவும் (எண்ணங்கள்) என்னையும் வலைத்தளம் தொடங்கச் சொல்லி தொடர்ந்து வற்புறுத்தவே சென்ற ஆண்டு 2009,டிசம்பர் 15 அன்று “நறும்புனல்” என்ற என் வலைத்தளத்தை தொடங்கினேன்..
அதன்பின்னர் சவூதியில் இருந்து வலைப்பதிவில் மிகப்பிரபலமாக இயங்கி வரும் என் ஊர்க்காரர் பா.ராஜாராம் தொடர்பு கிடைத்தது அதன் மூலம் மற்ற பதிவர்கள் செ.சரவணகுமார்,ஸ்டார்ஜன்,ஆறுமுகம் முருகேசன் என்ற அறிமுகம்..பா.ராஜாராம் மூலம் ஜமாலன் அறிமுகம்..ஜமாலன் வீடு ஒரு அற்புதப் புதையல்..
இப்படித்தான் எனக்கும் வலைத்தளங்களோடு வலைப்பதிவரோடும் அறிமுகம்..
தமிழ்மணத்தில் நட்சத்திரப் பதிவராக இன்று முதல் எழுத இருக்கிறேன்..
உங்கள் மேலான கருத்துகள் என் படைப்புகளை(?) இன்னும் செழுமையாக்க உதவும்
நன்றியுடன்
அன்புடன்
அ.வெற்றிவேல்
தொடர்புக்கு : vetrivel@nsc-ksa.com
சனி, 4 செப்டம்பர், 2010
இசை அரசியல்..ஷாஜியின் கட்டுரைகளை முன்வைத்து
70 களின் ஆரம்பத்தில் இந்திய அரசியல் பற்றி அறிந்து கொள்ள எனக்கு கிடைத்த ஒரே வாய்ப்பு அப்பொழுது சோ ஆரம்பித்த துக்ளக் மட்டுமே.. அப்பொழுது வந்து கொண்டிருந்த அனைத்து தின இதழ்களும் ஏதாவது ஒரு அரசியல் கட்சிக்கு சொந்தமானதாகவோ அல்லது ஆதரித்தோதான் இருக்கும். மேலும் நடுநிலையாக நான் நினைத்து நான் மிகவும் விரும்பி வாசித்த மாதமிருமுறை இதழ் துக்ளக்.. சோ அவர்கள் மிகவும் நடுநிலை வகிப்பதாகவும், மிகுந்த தைரியத்துடன் தனது கருத்துக்களை எடுத்து வைப்பதாகவும் நான் நினைத்துக் கொண்டு துக்ளக்கின் நிரந்தர வாசகனாகவும், சோவின் ஆதரவாளராகவும் மாறிப்போனேன்..
ஆனால் சோ அவர்கள் தனக்கும் தான் சார்ந்த சாதிக்கும் இந்துத்வாவிற்க்கும் மட்டுமே உண்மையானவராக இருப்பதை மிகத் தாமதாமாக உணர்ந்தேன். அதற்கு காரணம் தமிழகம் தாண்டி இந்திய அரசியல் பற்றி அன்றைக்கு பேசியது சோ மட்டும்தான்..பின்னாளில் வேறு சில பத்திரிக்கைகளின் அறிமுகம் கிடைத்த போது தான் சோவின் உண்மை எத்தகையது..அவர் எழுதும் அனைத்தும் தமிழ்ச் சமூகம், மனித உரிமைப் போராளிகளுக்கு எதிரானது என்று தெரிந்து கொண்டேன்..
உதாரணத்திற்கு சொல்ல வேண்டுமென்றால்., சோ அவர்கள் தனது எல்லா கார்ட்டூன்களிலும் சிலம்புச் செல்வர் ம.பொ.சி யை ஒரு காமெடியனாகவே காண்பித்து அந்த மனநிலையிலேயே நான் ம.பொ.சியை அணுகினேன். பின்னாளில் தான் தெரிந்தது..ம.பொ.சி என்ற மனிதர் இல்லை என்றால், திருத்தணி நமக்கு இல்லை என்பதும், அவர் தமிழ்ப் போராளி என்பதும்.. அவருக்கு மட்டும் அன்று போதிய ஆதரவு இருந்து இருந்தால். முல்லைப்பெரியாரையும் மீட்டு இருப்பார் என்பதும் நிதர்சனமான உண்மை.. துக்ளக்கில் வந்த கருத்துப் படங்கள் அனைத்திலும், அவரை காமெடியனாகவே அவர் இறக்கும் வரை, சித்தரித்து இருப்பார்.
இதற்கு முக்கிய காரணம் அவர் ஒரு தமிழினப் போராளி.. தமிழரசுக் கழகம் என்ற கட்சி வைத்து எங்கும் தமிழ் எதிலும் தமிழ் என்று முழங்கியவர்.. அதே சமயம் இன்றைய ஜெயல்லிதாவிற்கு முன்னோடியான, தியாகம் என்றால் என்னெவென்றே தெரியாத, பதவி ஒன்றையே ஒரே லட்சியமாக வைத்து , அதற்காக என்ன வேண்டுமென்றாலும் செய்யலாம் என்று புதுஅகராதி உருவாக்கி வைத்த ராஜாஜியை தலையில் வைத்து கொண்டாடிக் கொண்டே இருந்தவர் , இன்றும் இருப்பவர் சோ. இப்படி தான் விரும்பிய ஒரு கருத்துருவாக்கத்தை கட்டமைத்ததில் சோவும் வெற்றி பெற்றார் என்றே சொல்லலாம்..
இசை அரசியல் என்று தலைப்பு வைத்துவிட்டு இசை பற்றிப் பேசாமல் , அரசியல் பற்றி பேசுவது ஏன் என்ற குழப்பம் இருக்கலாம்..இன்று இசை உலகில் நடப்பதற்கும் இதற்கும் பெரிதும் தொடர்பு இருப்பதாக நான் உணர்கிறேன்.
இன்றைய தமிழ்ச் சூழலில், இசை பற்றி வெளிவரும் விமர்சனங்கள் எனக்கு 1970 யை ஞாபகப்படுத்துகின்றன.. உண்மையிலேயெ இசை ஞானமுள்ளவர்களின் விமர்சன எழுத்துக்கள் பரவலாக வெளிவரவில்லை. எனக்கு விபரம் அறிந்த நாளில் இருந்து இசை பற்றி அவ்வப்போது எழுதிய சுப்புடு கூட ஒரு துணுக்கு எழுத்தாளர் என்ற நிலையைத் தாண்டி வரவில்லை..
இன்று இசை பற்றி ஒரு அறிவார்ந்த தளத்தில் எழுதுபவராக நான் நினைத்து விரும்பிப் பின்பற்றி படித்தது ஷாஜியோட கட்டுரைகளைத்தான்.. அவருக்கும் சோவிற்கும் அதிக வித்தியாசம் இல்லையோ என அவருடைய தற்போதைய கட்டுரைகள் என்னை சிந்திக்க வைக்கிறது.. புது கருத்துருவாக்கம் என்ற பெயரில் தனது விருப்பு வெறுப்புகளுடன் , தான் விரும்பும் ஒரு இசைச் சூழலை கொண்டு வ்ர விரும்புவதாக எனக்குப்படுகிறது.
தனது ரசனையை மட்டுமே முன் வைத்து இசை பற்றிய கட்டுரைகள் அவர் எழுதுவதாகச் சொல்கிறார்கள். அது தவறல்ல..முதலில் ரசிகனாக இருந்து தான் விமர்சனராக மாற வேண்டும்..தனது ரசனைக்கு மட்டுமே உண்மையானவராக இருக்க வேண்டும் என்ற கருத்திலும் நான் உடன்படுகிறேன். மொழிக்கு ஒன்றாக நான் 4 CD க்கள் கேட்டிருப்பேன்.. அதையே அவர் 40யோ, 400 யோ கேட்டிருக்கலாம்.. ஆனால் அது போதுமா இசை பற்றிய விமர்சனம் எழுத என்று என்னைக் கேட்டால், செய்யக்கூடாது என்று தான் சொல்வேன். அப்படிச் செய்வதாக இருந்தால் தனது எல்லைகளை கறாராக வகுத்துக் கொள்ளவேண்டும்..கர்நாடக சங்கீதமோ,ராகங்களோ தெரியாமல், மேலையிசையில் செவ்வியலிசை இலக்கணத்தோடு பரிச்சயமில்லாமல் எப்படி ஒட்டு மொத்த இசை பற்றி எழுதலாம் எனத் தெரியவில்லை..
ஒரு மேதையை எப்படி அணுக வேண்டும்,, ஒரு வெற்றி பெற்ற இசை அமைப்பாளரை எப்படி அணுகவேண்டும் என்ற வித்தியாசம் கூட தெரியாமல் எப்படி விமர்சனம் எழுதுவது? இளையராஜா மீது மிகவும் வன்மத்தோடு ஷாஜி எழுதிய கட்டுரைக்கு ஜெயமோகன், சந்திரமோகன் ( சந்தனார்) , சுரேஷ் கண்ணன் போன்றவர்கள் அருமையாகப் பதில் சொல்லியுள்ளதால் , நான் புதிதாக எதுவும் சொல்வதற்கில்லை..அதிலும் நான் பெரிதும் மதிக்கும் ஜெயமோகனின் பதில் மிக ஆழமானது..அற்புதமான ஒரு கட்டுரை..நாரம் இருந்தால் அவசியம் வாசிக்கவும்.
ஆனால் விபரம் அறிந்த நண்பர்கள் கூட அவர் இசை பற்றி புதிதாக ஒரு Concept சொல்வதாகவும் , அதை நாம் புரிந்து கொள்ள முயற்சிக்கவேண்டும் என்றும் என்னிடம் சொல்கிறார்கள்.. இதில் தான் நான் முரண்படுவதோடு, இது குறித்து எனக்கு பெரிய ஐயப்பாடும் உண்டு..
இப்படித்தான் ஒரு புதிய Concept 60 வருடங்களுக்கு முன்னர் “சபா” என்ற பெயரில் ஆரம்பித்து அந்த Concept யும் அவர்களும் சாதித்ததை நினைத்தால்தான் என்னால் தாங்க முடியவில்லை.. திருமண விழாக்களிலும், கோயில் திருவிழாக்களிலுமாக மக்களிடமிருந்த,மக்களோடு கலந்து இருந்த கர்நாடக இசையை, நான்கு சுவர்களுக்குள்ளும், NRI சொத்தாகவும் மாற்றிய மகானுபாவர்கள் இந்த சபாக் காரர்கள்.. எனக்கு மட்டும் அதிகாரம் இருந்தால், இந்தச் சபாக்களின் மீது தான் என் முதல் தாக்குதல் இருக்கும்.. தனக்குப் பிடித்த ஒரு குழுவை சேர்த்துக் கொண்டு, தங்களால் முடியாத விஷயங்களை புறக்கணித்து, இவர்கள் செய்த சேவை.. அப்பப்பா..காலத்தால் அழிக்க முடியாதது .
நாதஸ்வரத்திற்கு எந்த சபாவிலும் மரியாதை கிடையாது..தமிழிசைக்கு மரியாதை கிடையாது. துக்கடா என்று தமிழசைக்கு புது நாமகரணம் சாற்றி இசையுலகில் தீண்டாமையை அமுலாக்கிய அயோக்கியர்கள்.ஆனால் அவர்கள் தான் இங்கு இசையை வளர்ப்பவர்கள் என்று பெயரெடுத்தவர்கள்.
ஒரே காலத்தில் வாழ்ந்தாலும். மதுரை சோமுவிற்கு பக்கத்தில் கூட இணை வைக்க முடியாத பாலமுரளியை தூக்கிவைத்துக் கொண்டாடியவர்கள்.. எதையுமே நிறுவனப்படுத்தினாலே எல்லா அயோக்கியத்தனங்களும் அங்கே அரங்கேறும்.. பாலமுரளிதான் முதல் கார்ப்பெரட் சங்கீதவித்வான்.. பாலமுரளிக்கு சபாக்களும், சபாக்களுக்கு பாலமுரளியும் தேவைப்பட்டார்கள்.. அதன் பின்ணனி போய்ப்பார்த்தால், இசையைத் தாண்டி ஜாதி, மொழி எல்லாம் முக்கிய காரணியாகச் செயல்பட்டது தெரியும். அதைப் புரிந்து கொண்டுதான், செட்டிநாடு அரசர் அண்ணாமலைச் செட்டியாரும், முத்தையாச் செட்டியாரும் தமிழிசையக் காக்க எல்லா தமிழ் ஆர்வலர்களையும் சேர்த்துப் போராட வேண்டி இருந்த்து.
இன்றும் இசை குறித்து பெரிய அளவில் கட்டுரைகள் எதுவும் வரவில்லை.
இன்று திரைஇசை குறித்து , விமர்சனக் கட்டுரைகள் என்ற பெயரில் ஷாஜி எழுதுவதும்,இசையை ரசிக்க புதிதாக ஒரு கான்செப்ட் சொல்வதையும் இந்தப் பின்ணணியில் தான் பார்க்கிறேன்..
இளையராஜாவின் மேல் வன்மத்துடன் பாய்தல், முதல் 30 ஆண்டுகாலம் ராஜாவாகத் திகழந்த டி.எம்.எஸ் யை ஒதுக்கி வைத்தல், அடுத்த 30 ஆண்டுகளை தன் வசம் வைத்திருந்த எஸ்.பி.பியை பாடகரில் சிவாஜி என்று தள்ளிவைத்துவிட்டு, ஏசுதாஸை தூக்கி வைப்பதாகட்டும்.. ஒரு பாடகர் என்று மட்டும் அறியப்பட்ட மலேஷியா வாசுதேவனை உன்னதமான பாடகராகத் தலைமேல் வைத்துக் கொண்டாடுவதில் இருக்கும் நுண்ணரசியல் இரண்டு பேர்களும் மலையாளி என்பததைத் தவிர வேறு எதுவும் எனக்கு தெரியவில்லை. உண்மையில் தமிழர்கள் பாடகர்களில் எநத மொழிப் பாடகர் என்று பார்ப்பதில்லை.. கண்டசாலாவால் பிரகாசிக்க முடியாமல் போனது கூட அவரின் தமிழ் உச்சரிப்பு சரியில்லை என்பதாலேயே என்று அனைவருக்கும் தெரியும் பி.பி.சினீவாஸ் (கன்னடம்), ஏசுதாஸ்(மலையாளி), எஸ்,பி,பி(தெலுங்கு), பி.சுசிலா(தெலுங்கு) எந்த மொழிக்கலைஞர்களாக இருந்தாலும் வரவேற்று ஏற்றுக் கொண்டவர்கள் தமிழர்கள்..
முதலில் எந்தக் கான்செப்ட் உருவாக்கினாலும் அது மரபு சார்ந்து அதிலிருந்து தான் கிளைத்தெழ வேண்டும். தமிழ் பண்ணிசை மரபோ, கர்நாடக இசையின் மரபோ, இலக்கணங்களோ தெரியாமல், அதில் பரிச்சயம் இல்லாமல் புது கான்செப்ட் உருவாகுவது என்பது 50 வருடங்களாக உயர்தர இசையை தமிழ் மக்களுக்கு சேர்க்க வேண்டும் என்ற ஆசையில் உள்ள என்னைப் போன்றவர்களுக்கு விரக்தியும் வேதனையும் உண்டாக்குகிறது.
இசை ஞானமுள்ள அனைவரும் இசை பற்றிய உண்மையான அக்கறை உள்ளவர்கள், மரபிசையில் தேர்ந்த ஞானமுள்ளவர்கள் எழுதும் கட்டுரைகள் தொடர்ந்து வரவேண்டும் ..அப்படி பல கட்டுரைகளும் திறனாய்வுகளும் வநதால் தான் நாம் விரும்பும் உன்னத இசை பற்றிய ஒரு கருத்துருவாக்கத்தை நம்மால் ஏற்படுத்தி,அதை நமது இளைய தலைமுறைக்கு கடத்த முடியும்..அதுதான் இன்றைய தேவையும் கூட...
சபாக்களால்,அல்லது தனது விருப்பு வெறுப்புகளோடு எழுதப்படும் இந்த மாதிரி கட்டுரைகளால், நம் இசை பற்றிய ரசனை , தன் வேர்களை இழப்பதற்கு தான் பயன் படும்.
அன்புடன்
அ.வெற்றிவேல்
தொடர்புக்கு : vetrivel@nsc-ksa.com
ஆனால் சோ அவர்கள் தனக்கும் தான் சார்ந்த சாதிக்கும் இந்துத்வாவிற்க்கும் மட்டுமே உண்மையானவராக இருப்பதை மிகத் தாமதாமாக உணர்ந்தேன். அதற்கு காரணம் தமிழகம் தாண்டி இந்திய அரசியல் பற்றி அன்றைக்கு பேசியது சோ மட்டும்தான்..பின்னாளில் வேறு சில பத்திரிக்கைகளின் அறிமுகம் கிடைத்த போது தான் சோவின் உண்மை எத்தகையது..அவர் எழுதும் அனைத்தும் தமிழ்ச் சமூகம், மனித உரிமைப் போராளிகளுக்கு எதிரானது என்று தெரிந்து கொண்டேன்..
உதாரணத்திற்கு சொல்ல வேண்டுமென்றால்., சோ அவர்கள் தனது எல்லா கார்ட்டூன்களிலும் சிலம்புச் செல்வர் ம.பொ.சி யை ஒரு காமெடியனாகவே காண்பித்து அந்த மனநிலையிலேயே நான் ம.பொ.சியை அணுகினேன். பின்னாளில் தான் தெரிந்தது..ம.பொ.சி என்ற மனிதர் இல்லை என்றால், திருத்தணி நமக்கு இல்லை என்பதும், அவர் தமிழ்ப் போராளி என்பதும்.. அவருக்கு மட்டும் அன்று போதிய ஆதரவு இருந்து இருந்தால். முல்லைப்பெரியாரையும் மீட்டு இருப்பார் என்பதும் நிதர்சனமான உண்மை.. துக்ளக்கில் வந்த கருத்துப் படங்கள் அனைத்திலும், அவரை காமெடியனாகவே அவர் இறக்கும் வரை, சித்தரித்து இருப்பார்.
இதற்கு முக்கிய காரணம் அவர் ஒரு தமிழினப் போராளி.. தமிழரசுக் கழகம் என்ற கட்சி வைத்து எங்கும் தமிழ் எதிலும் தமிழ் என்று முழங்கியவர்.. அதே சமயம் இன்றைய ஜெயல்லிதாவிற்கு முன்னோடியான, தியாகம் என்றால் என்னெவென்றே தெரியாத, பதவி ஒன்றையே ஒரே லட்சியமாக வைத்து , அதற்காக என்ன வேண்டுமென்றாலும் செய்யலாம் என்று புதுஅகராதி உருவாக்கி வைத்த ராஜாஜியை தலையில் வைத்து கொண்டாடிக் கொண்டே இருந்தவர் , இன்றும் இருப்பவர் சோ. இப்படி தான் விரும்பிய ஒரு கருத்துருவாக்கத்தை கட்டமைத்ததில் சோவும் வெற்றி பெற்றார் என்றே சொல்லலாம்..
இசை அரசியல் என்று தலைப்பு வைத்துவிட்டு இசை பற்றிப் பேசாமல் , அரசியல் பற்றி பேசுவது ஏன் என்ற குழப்பம் இருக்கலாம்..இன்று இசை உலகில் நடப்பதற்கும் இதற்கும் பெரிதும் தொடர்பு இருப்பதாக நான் உணர்கிறேன்.
இன்றைய தமிழ்ச் சூழலில், இசை பற்றி வெளிவரும் விமர்சனங்கள் எனக்கு 1970 யை ஞாபகப்படுத்துகின்றன.. உண்மையிலேயெ இசை ஞானமுள்ளவர்களின் விமர்சன எழுத்துக்கள் பரவலாக வெளிவரவில்லை. எனக்கு விபரம் அறிந்த நாளில் இருந்து இசை பற்றி அவ்வப்போது எழுதிய சுப்புடு கூட ஒரு துணுக்கு எழுத்தாளர் என்ற நிலையைத் தாண்டி வரவில்லை..
இன்று இசை பற்றி ஒரு அறிவார்ந்த தளத்தில் எழுதுபவராக நான் நினைத்து விரும்பிப் பின்பற்றி படித்தது ஷாஜியோட கட்டுரைகளைத்தான்.. அவருக்கும் சோவிற்கும் அதிக வித்தியாசம் இல்லையோ என அவருடைய தற்போதைய கட்டுரைகள் என்னை சிந்திக்க வைக்கிறது.. புது கருத்துருவாக்கம் என்ற பெயரில் தனது விருப்பு வெறுப்புகளுடன் , தான் விரும்பும் ஒரு இசைச் சூழலை கொண்டு வ்ர விரும்புவதாக எனக்குப்படுகிறது.
தனது ரசனையை மட்டுமே முன் வைத்து இசை பற்றிய கட்டுரைகள் அவர் எழுதுவதாகச் சொல்கிறார்கள். அது தவறல்ல..முதலில் ரசிகனாக இருந்து தான் விமர்சனராக மாற வேண்டும்..தனது ரசனைக்கு மட்டுமே உண்மையானவராக இருக்க வேண்டும் என்ற கருத்திலும் நான் உடன்படுகிறேன். மொழிக்கு ஒன்றாக நான் 4 CD க்கள் கேட்டிருப்பேன்.. அதையே அவர் 40யோ, 400 யோ கேட்டிருக்கலாம்.. ஆனால் அது போதுமா இசை பற்றிய விமர்சனம் எழுத என்று என்னைக் கேட்டால், செய்யக்கூடாது என்று தான் சொல்வேன். அப்படிச் செய்வதாக இருந்தால் தனது எல்லைகளை கறாராக வகுத்துக் கொள்ளவேண்டும்..கர்நாடக சங்கீதமோ,ராகங்களோ தெரியாமல், மேலையிசையில் செவ்வியலிசை இலக்கணத்தோடு பரிச்சயமில்லாமல் எப்படி ஒட்டு மொத்த இசை பற்றி எழுதலாம் எனத் தெரியவில்லை..
ஒரு மேதையை எப்படி அணுக வேண்டும்,, ஒரு வெற்றி பெற்ற இசை அமைப்பாளரை எப்படி அணுகவேண்டும் என்ற வித்தியாசம் கூட தெரியாமல் எப்படி விமர்சனம் எழுதுவது? இளையராஜா மீது மிகவும் வன்மத்தோடு ஷாஜி எழுதிய கட்டுரைக்கு ஜெயமோகன், சந்திரமோகன் ( சந்தனார்) , சுரேஷ் கண்ணன் போன்றவர்கள் அருமையாகப் பதில் சொல்லியுள்ளதால் , நான் புதிதாக எதுவும் சொல்வதற்கில்லை..அதிலும் நான் பெரிதும் மதிக்கும் ஜெயமோகனின் பதில் மிக ஆழமானது..அற்புதமான ஒரு கட்டுரை..நாரம் இருந்தால் அவசியம் வாசிக்கவும்.
ஆனால் விபரம் அறிந்த நண்பர்கள் கூட அவர் இசை பற்றி புதிதாக ஒரு Concept சொல்வதாகவும் , அதை நாம் புரிந்து கொள்ள முயற்சிக்கவேண்டும் என்றும் என்னிடம் சொல்கிறார்கள்.. இதில் தான் நான் முரண்படுவதோடு, இது குறித்து எனக்கு பெரிய ஐயப்பாடும் உண்டு..
இப்படித்தான் ஒரு புதிய Concept 60 வருடங்களுக்கு முன்னர் “சபா” என்ற பெயரில் ஆரம்பித்து அந்த Concept யும் அவர்களும் சாதித்ததை நினைத்தால்தான் என்னால் தாங்க முடியவில்லை.. திருமண விழாக்களிலும், கோயில் திருவிழாக்களிலுமாக மக்களிடமிருந்த,மக்களோடு கலந்து இருந்த கர்நாடக இசையை, நான்கு சுவர்களுக்குள்ளும், NRI சொத்தாகவும் மாற்றிய மகானுபாவர்கள் இந்த சபாக் காரர்கள்.. எனக்கு மட்டும் அதிகாரம் இருந்தால், இந்தச் சபாக்களின் மீது தான் என் முதல் தாக்குதல் இருக்கும்.. தனக்குப் பிடித்த ஒரு குழுவை சேர்த்துக் கொண்டு, தங்களால் முடியாத விஷயங்களை புறக்கணித்து, இவர்கள் செய்த சேவை.. அப்பப்பா..காலத்தால் அழிக்க முடியாதது .
நாதஸ்வரத்திற்கு எந்த சபாவிலும் மரியாதை கிடையாது..தமிழிசைக்கு மரியாதை கிடையாது. துக்கடா என்று தமிழசைக்கு புது நாமகரணம் சாற்றி இசையுலகில் தீண்டாமையை அமுலாக்கிய அயோக்கியர்கள்.ஆனால் அவர்கள் தான் இங்கு இசையை வளர்ப்பவர்கள் என்று பெயரெடுத்தவர்கள்.
ஒரே காலத்தில் வாழ்ந்தாலும். மதுரை சோமுவிற்கு பக்கத்தில் கூட இணை வைக்க முடியாத பாலமுரளியை தூக்கிவைத்துக் கொண்டாடியவர்கள்.. எதையுமே நிறுவனப்படுத்தினாலே எல்லா அயோக்கியத்தனங்களும் அங்கே அரங்கேறும்.. பாலமுரளிதான் முதல் கார்ப்பெரட் சங்கீதவித்வான்.. பாலமுரளிக்கு சபாக்களும், சபாக்களுக்கு பாலமுரளியும் தேவைப்பட்டார்கள்.. அதன் பின்ணனி போய்ப்பார்த்தால், இசையைத் தாண்டி ஜாதி, மொழி எல்லாம் முக்கிய காரணியாகச் செயல்பட்டது தெரியும். அதைப் புரிந்து கொண்டுதான், செட்டிநாடு அரசர் அண்ணாமலைச் செட்டியாரும், முத்தையாச் செட்டியாரும் தமிழிசையக் காக்க எல்லா தமிழ் ஆர்வலர்களையும் சேர்த்துப் போராட வேண்டி இருந்த்து.
இன்றும் இசை குறித்து பெரிய அளவில் கட்டுரைகள் எதுவும் வரவில்லை.
இன்று திரைஇசை குறித்து , விமர்சனக் கட்டுரைகள் என்ற பெயரில் ஷாஜி எழுதுவதும்,இசையை ரசிக்க புதிதாக ஒரு கான்செப்ட் சொல்வதையும் இந்தப் பின்ணணியில் தான் பார்க்கிறேன்..
இளையராஜாவின் மேல் வன்மத்துடன் பாய்தல், முதல் 30 ஆண்டுகாலம் ராஜாவாகத் திகழந்த டி.எம்.எஸ் யை ஒதுக்கி வைத்தல், அடுத்த 30 ஆண்டுகளை தன் வசம் வைத்திருந்த எஸ்.பி.பியை பாடகரில் சிவாஜி என்று தள்ளிவைத்துவிட்டு, ஏசுதாஸை தூக்கி வைப்பதாகட்டும்.. ஒரு பாடகர் என்று மட்டும் அறியப்பட்ட மலேஷியா வாசுதேவனை உன்னதமான பாடகராகத் தலைமேல் வைத்துக் கொண்டாடுவதில் இருக்கும் நுண்ணரசியல் இரண்டு பேர்களும் மலையாளி என்பததைத் தவிர வேறு எதுவும் எனக்கு தெரியவில்லை. உண்மையில் தமிழர்கள் பாடகர்களில் எநத மொழிப் பாடகர் என்று பார்ப்பதில்லை.. கண்டசாலாவால் பிரகாசிக்க முடியாமல் போனது கூட அவரின் தமிழ் உச்சரிப்பு சரியில்லை என்பதாலேயே என்று அனைவருக்கும் தெரியும் பி.பி.சினீவாஸ் (கன்னடம்), ஏசுதாஸ்(மலையாளி), எஸ்,பி,பி(தெலுங்கு), பி.சுசிலா(தெலுங்கு) எந்த மொழிக்கலைஞர்களாக இருந்தாலும் வரவேற்று ஏற்றுக் கொண்டவர்கள் தமிழர்கள்..
முதலில் எந்தக் கான்செப்ட் உருவாக்கினாலும் அது மரபு சார்ந்து அதிலிருந்து தான் கிளைத்தெழ வேண்டும். தமிழ் பண்ணிசை மரபோ, கர்நாடக இசையின் மரபோ, இலக்கணங்களோ தெரியாமல், அதில் பரிச்சயம் இல்லாமல் புது கான்செப்ட் உருவாகுவது என்பது 50 வருடங்களாக உயர்தர இசையை தமிழ் மக்களுக்கு சேர்க்க வேண்டும் என்ற ஆசையில் உள்ள என்னைப் போன்றவர்களுக்கு விரக்தியும் வேதனையும் உண்டாக்குகிறது.
இசை ஞானமுள்ள அனைவரும் இசை பற்றிய உண்மையான அக்கறை உள்ளவர்கள், மரபிசையில் தேர்ந்த ஞானமுள்ளவர்கள் எழுதும் கட்டுரைகள் தொடர்ந்து வரவேண்டும் ..அப்படி பல கட்டுரைகளும் திறனாய்வுகளும் வநதால் தான் நாம் விரும்பும் உன்னத இசை பற்றிய ஒரு கருத்துருவாக்கத்தை நம்மால் ஏற்படுத்தி,அதை நமது இளைய தலைமுறைக்கு கடத்த முடியும்..அதுதான் இன்றைய தேவையும் கூட...
சபாக்களால்,அல்லது தனது விருப்பு வெறுப்புகளோடு எழுதப்படும் இந்த மாதிரி கட்டுரைகளால், நம் இசை பற்றிய ரசனை , தன் வேர்களை இழப்பதற்கு தான் பயன் படும்.
அன்புடன்
அ.வெற்றிவேல்
தொடர்புக்கு : vetrivel@nsc-ksa.com
இதற்கு குழுசேர்:
இடுகைகள் (Atom)